Το κράτος δεν είναι ο προστάτης μας, είναι ο δυνάστης μας. (αφισάκια και αυτοκόλλητο)
Αφισάκια και αυτοκόλλητο που κολλιούνται σε Βόλο και Λάρισα.
Η «λογική» των «ανεκτών» απωλειών ανθρώπινων ζωών, είναι δομικό συστατικό του κόσμου της κυριαρχίας και του καπιταλιστικού κέρδους. Εξαρχής της πανδημίας, η «εξίσωση» που κλήθηκε να επιλύσει το ελληνικό κράτος, περιείχε δύο στρατηγικής σημασίας στόχους. Ο ένας στόχος είναι να μην διαταραχτεί (ή να διαταραχτεί στον ελάχιστο δυνατό βαθμό) η ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου και ο δεύτερος στόχος είναι να μην κλονιστεί η εμπιστοσύνη των υπηκόων του στον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό και επέλεξε να ακολουθήσει «ασθμαίνοντας», με σημαντική δηλαδή χρονική καθυστέρηση, τα βασικά υγειονομικά μέτρα που ήδη είχαν πάρει αρκετά κράτη παγκόσμια, προτρέχοντας όμως από την άλλη, να λάβει από νωρίς όλα τα αστυνομικά μέτρα γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου και πολιτειακής του μετάλλαξης. Αντί να λειτουργήσει προς όφελος της ανθρώπινης ζωής, επέλεξε να μειώνει όσο και όπου μπορούσε τις διακοπές στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντί να προστατεύσει την υγεία των υπηκόων του αποφάσισε να προστατέψει την λειτουργία του παρακρατικού μηχανισμού της ΕΚΚΛΗΣΙΑ Α.Ε.
Το κράτος ξεσκαρτάρει για λογαριασμό του κεφαλαίου ποιες ζωές περισσεύουν και τις έχει ήδη καταδικάσει σε θάνατο, με την ταξική θανατοπολιτική που εφαρμόζει. Το καθεστώς εξαίρεσης βαθαίνει και καταπίνει σταδιακά επιμέρους κοινωνικές ομάδες, δηλαδή όσα άτομα δεν παράγουν κέρδος αλλά και δεν αποτελούν κομμάτι των πειθήνιων υπηκόων του κράτους. Όσο το κράτος προσπαθεί να δείξει ότι τηρεί τα προσχήματα στην προσπάθεια ελέγχου της εξάπλωσης του ιού, η πραγματικότητα δεν άργησε να αποδείξει την ουσιαστική πολιτική που σχεδιάστηκε και ακολουθείται, συνοδευόμενη από ισχυρή επικοινωνιακή προπαγάνδα «εθνικής αναγκαιότητας». Διαβάστε περισσότερα
“Το κρατικό χρήμα (δηλαδή οι δικοί μας φόροι) ρέει άφθονο κυρίως σε μεγάλα αλλά και σε μικρά αφεντικά, ενώ αντίθετα πέφτει με το σταγονόμετρο όσο κατεβαίνουμε τη σκάλα του κοινωνικού πλούτου. Αντίθετα από τον ιογενή μαζικό θάνατο, που δεν έχει ακόμα κάνει ισχυρή την παρουσία του στο νοτιότερο άκρο της βαλκανικής, ο ταξικός θάνατος έχει ήδη απλώσει τα μαύρα του φτερά πάνω από τα κεφάλια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της τάξης μας. Η δημόσια δήλωση του πρωθυπουργού του ελληνικού κράτους «θα μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης, όπως το έχουμε κάνει μέχρι τώρα», την μοναδική μετάφραση που έχει είναι ότι το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει την ταξική θανατοπολιτική του, με ακόμα πιο κυνικό τρόπο. Σχεδιάζει να χρεώσει την διακοπή της κερδοφορίας του κεφαλαίου στη βάση της κοινωνικής/ταξικής πυραμίδας. Κι αν η βάση διαφωνήσει, τα κρατικά τάγματα εφόδου (αστυνομία, μισθοφορικός στρατός) του σύγχρονου φασισμού, είναι πανέτοιμα για να επιβάλουν αυτόν τον κρατικό σχεδιασμό.” 
Την Πέμπτη 5 Δεκέμβρη στις 20:30’, στην 
Την Τρίτη 17 Σεπτέμβρη στις 19:00’, στην 
Μετράμε συνεχόμενους και ασταμάτητους ταξικούς θανάτους, είτε εν ώρα εργασίας είτε από φτώχεια και εξαθλίωση. Η γκρίζα καθημερινότητά μας είναι γεμάτη με νεκρούς ντελιβεράδες στην άσφαλτο, με απολυμένες καθαρίστριες, με σερβιτόρες που δουλεύουν μαύρα με μισθούς ανασφάλειας, με μετανάστες «αόρατους» και αναλώσιμους κι άλλα πολλά που μας υπενθυμίζουν πως επιβιώνουμε οριακά μέσα στην δυστοπία της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μέσα σε αυτή την μέγγενη που ζούμε, έρχονται και οι εκλογές. Κι ενώ οι νεκροί της τάξης μας πληθαίνουν, οι πολιτικοί εκφραστές της κυριαρχίας (αριστεροί και δεξιοί) απευθύνονται προεκλογικά στα κοινωνικά μεσοστρώματα ζητώντας τους ψήφο εμπιστοσύνης και πολιτικής νομιμοποίησης του καθεστώτος, στο όνομα της μελλοντικής ανάπτυξης των κερδών και των εισοδημάτων τους. Πλειοδοτούν σε υποσχέσεις και αφηγήσεις οικονομικών πλάνων, για να συνεχίσουν να μας καταπιέζουν, να μας εκμεταλλεύονται, για να συνεχίζουν να κερδίζουν πάνω στις πλάτες μας και να διαλύουν τις ζωές μας. 
Την Παρασκευή 8 Μάρτη στο Βόλο, ο 33χρονος ντελιβεράς Γιώργος Βαμβάκος, πέφτει βαριά τραυματισμένος στην άσφαλτο, στην διαδρομή για την γρήγορη παράδοση μιας παραγγελίας. Πάλεψε με τον θάνατο νοσηλευόμενος στην ΜΕΘ του νοσοκομείου Βόλου, αλλα δυστυχώς δεν κατάφερε να τον νικήσει… Δεν ήταν η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία εργατική δολοφονία της χρονιάς. Οι θάνατοι από εργατικά «ατυχήματα» γίνονται όλο και πιο συχνοί. Η περιβόητη «εθνική ανάπτυξη» που νυχθημερόν προπαγανδίζουν από τα μμε οι εκπρόσωποι κράτους και κεφαλαίου, απαιτεί θυσίες, απαιτεί ακόμα και τις ίδιες τις ζωές μας. Απαιτεί να δουλεύουμε το πολύ για 3 και 4 ευρώ την ώρα, συνήθως ανασφάλιστοι/ες, η με μερική ασφάλιση (4ωρα), να περιμένουμε να πληρωθούμε όποτε το αποφασίσει η εργοδοσία, να τρέχουμε σαν κολα-σμένοι/ες κάνοντας απλήρωτες υπερωρίες, για να μαζέψουμε όσο πιο πολύ κέρδος γίνεται για τα αφεντικά μας. Μέσα σε συνθήκες αυξημένης ανεργίας και ηγεμονίας της μαύρης-αδήλωτης εργασίας, η εργατική μας δύναμη συνεχώς υποτιμάται. Οι μισθοί και τα μεροκάματα πέφτουν, τα αφεντικά γίνονται όλο και πιο αδίστακτα στο κυνήγι του κέρδους. 
Μέσα σε διάστημα λίγων μόνο μηνών, αναδεινύονται με συνεχή και ασταμάτητο ρυθμό πανελλαδικά στην δημόσια σφαίρα, γυναικοκτονίες, βιασμοί και κακοποιήσεις. Η ψυχική δύναμη που άντλησαν τα υποκείμενα που επιβίωσαν της πατριαρχικής βίας, η ηθική στήριξη που έλαβαν μέσα από οικογενειακές, φιλικές και συντροφικές διαδικασίες ενθάρρυνσης, βοήθησε σημαντικά στο να σπάσουν την σιωπή που κοινωνικά επιβάλει στα αμέτρητα θύματά του ο φασιστικός ζόφος της πατριαρχίας. Η κάθε μία επιζήσασα παίρνει δύναμη από την προηγούμενη που ξεπέρασε την αυτοενοχοποίηση και την αυτοαπαξίωση, εκθέτοντας το βίωμά της. Ακολουθώντας τον δρόμο της ρήξης με την δυστοπία της πατριαρχικής κανονικότητας, αρκετές γυναίκες κατάφεραν να βρούν την δύναμη για να σπάσουν την σιωπή τους, συγκρουόμενες με τους θεσμικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς που συγκαλύπτουν τους θύτες και που ταυτόχρονα συκοφαντούν και στιγματίζουν τα θύματα των σεξιστικών εγκλημάτων. Πρόκειται για μια συνθήκη κυριαρχικής επιβολής, που αποτελεί τον κανόνα θεσμικής και κοινωνικής διαχείρισης των περιστατικών πατριαρχικής βίας από ολόκληρες κοινότητες, ακόμα και από αυτοαποκαλούμενες ως «ριζοσπαστικές». Οι επιζήσασες άντλησαν την δύναμη που χρειάζονταν, για να καταγγείλουν τα πατριαρχικά σιχάματα που επέβαλλαν ωμή σεξιστική βία πάνω στα κορμιά τους. 
Αφίσα της συλλογικότητας που κολλήθηκε στους εμπορικούς δρόμους και έξω απο πολυκαταστήματα του κέντρου του Βόλου (21/11/2018), για την επικείμενη “Black Friday” της 23ης Νοέμβρη :
Ιστορικά, σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης εντείνονται οι εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές συνθήκες, με αποτέλεσμα την όξυνση των κοινωνικών/ταξικών αντιθέσεων. Η διαρκής υποτίμηση της εργασίας, η ένταση της εξαθλίωσης και η συνολική υποβάθμιση των υλικών όρων και της ποιότητας διαβίωσης της τάξης μας, αποτελεί τη βασική στρατηγική επιλογή στην κατεύθυνση επιβίωσης και διαιώνισης του κυρίαρχου εξουσιαστικού συστήματος. Σε μια τέτοια συνθήκη, η κοινωνική συναίνεση και ο διαρκώς επιδιωκόμενος έλεγχος του πληθυσμού καθίστανται ιδιαίτερα επισφαλείς. Συνεπώς, προκειμένου να επιτευχθεί η αναγκαία κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση, επιστρατεύονται αφενός οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους στην κατεύθυνση της τρομοκράτησης και της πειθάρχησης της τάξης μας (ποινικοποίηση κοινωνικών/ταξικών αγώνων, εγκλεισμός και εξοντωτικές ποινές σε αγωνιζόμενους/ες, πρακτική κατάργηση απεργιών, θεσμικός ρατσισμός, με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών) και αφετέρου κάθε δυνατός μηχανισμός προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού του κοινωνικού σώματος. Μια τέτοια συνθήκη βιώνουμε στην παρούσα συγκυρία, τόσο παγκόσμια όσο και ειδικότερα στο ελληνικό κράτος.
Πέρασαν 23 χρόνια από τότε που οι σέρβοι φασίστες υπό τις διαταγές του Ρ. Κάραζιτς και του Μ. Μλάντιτς μαζί με τους έλληνες εθελοντές της ΕΕΦ, προχώρησαν στην σφαγή 8.000 μουσουλμάνων στην περιοχή της Σρεμπρένιτσα. Η σφαγή αυτή ήταν το αποκορύφωμα των πρακτικών εθνοκάθαρσης εις βάρος των μουσουλμάνων της Βοσνίας από τον σερβικό στρατό και τις σερβικές παραστρατιωτικές ομάδες, κατά την διάρκεια του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου πολέμου της περιόδου 1991-95. Βιασμοί, μαζικές εκτελέσεις, στρατόπεδα εγκλεισμού, βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών ήταν μερικά από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι σέρβοι στρατιώτες, προκειμένου να πραγματοποιηθεί το όνειρο του σερβικού επεκτατισμού για μια μεγάλη Σερβία, χωρίς μουσουλμάνους κι άλλες μειονότητες.
Τα τελευταία 10 χρόνια, ο φόβος της συνολικής καταστροφής κρέμεται διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας. Η προσδοκία μικροβελτιώσεων σε κάποιο αδιευκρίνιστο μέλλον αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο πριν την πλήρη παραίτηση.
Μην ανέχεσαι να αναθέτεις αλλού την λύση των προβλημάτων σου. Μην ανέχεσαι να είσαι άλλο ένα νούμερο στην κάλπη τους.
Την περίοδο της χούντας το δικτατορικό καθεστώς προστάτευε με επιμέλεια τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ποδοπατώντας τα εργασιακά δικαιώματα. Η καταστολή των απεργιών, οι διώξεις των συνδικαλιστικών ελευθεριών, η φτωχοποίηση, η εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, τα μεροκάματα στα όρια ή και κάτω από τα όρια της επιβίωσης, είναι τα στοιχεία που συνέθεταν την ζοφερή πραγματικότητα για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην περίοδο της χούντας. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις διαλύθηκαν και τα μέλη τους διώχθηκαν. Παράλληλα στη ΓΣΕΕ οι εγκάθετοι της χούντας νομιμοποιήθηκαν με «συνέδριο» το 1970. Σήμερα σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα ψηφίζεται στην δημοκρατικά εκλεγμένη βουλή. Τότε με χούντα και σήμερα με δημοκρατία τα εργασιακά δικαιώματα στοχοποιούνται το ίδιο σκληρά προς όφελος του κεφαλαίου. Η μαύρη εργασία, η εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, τα μεροκάματα πείνας, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ο κρατικοδίαιτος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός που λειτουργεί για τα συμφέροντα των αφεντικών και ως μια βαλβίδα εκτόνωσης της ταξικής αντίδρασης, η διαρκής φτωχοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, παραμένουν ίδια, είτε με τη μάσκα της χούντας είτε με της δημοκρατίας. 
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας.» Bertold Brecht
Ο 
1936-2016 : 80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ
Το Σάββατο 3 Δεκέμβρη στις 19:00′ στο χώρο της Κατάληψης ΤΕΡΜΙΤΑ (live-άδικο) θα πραγματοποιηθεί πολιτική εκδήλωση με θέμα “ΝΟΕΜΒΡΗΣ ’73 – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ’08 : Ο τρόμος των εξουσιαστών μπροστά στις κοινωνικές εξεγέρσεις είναι παντοτινός“. Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με 
“Το κτήνος του σύγχρονου ολοκληρωτισμού δεν κάνει διαλλείματα στην επίθεσή του, δεν πρόκειται να μας δώσει χρόνο για ανάσες ανασύνταξης. Η ολομέτωπη επίθεσή του είναι συνεχής και αδυσώπητη, ενάντια στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ενάντια σε γηγενείς και μετανάστες αλλα και ενάντια στις αντικαθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις που μάχονται τον καπιταλισμό και την κυριαρχία. Κατά την εκτίμησή μας, πρέπει άμεσα να πιάσουμε και πάλι την άκρη του νήματος και να ξετυλίξουμε το κουβάρι των πολύμορφων μαχητικών κοινωνικών αγώνων, δίνοντάς τους όμως εξαρχής, ένα ξεκάθαρο αντικαθεστωτικό πολιτικό περιεχόμενο, μπολιάζοντάς τους με την επαναστατική στόχευση. Γιατί το δίλημμα που αναδεικνύεται στην νέα περίοδο που έχουμε ήδη μπεί, δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», ούτε «μέσα ή έξω από την Ε.Ε.», ούτε μνημόνιο ή αντιμνημονιακοί αγώνες. Το πραγματικό δίλημμα που τίθεται στην εποχή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, είναι υποταγή στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα ή κοινωνική επανάσταση.” 
“Τα κείμενα του βιβλίου θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχουν τον εξής βασικό στόχο. Μέσα σε μια συγκυρία της οποίας το βάρος είναι ικανό να μας συνθλίψει και αντιμέτωποι με έναν αχαλίνωτο καπιταλισμό που καταβροχθίζει τις ίδιες του τις σάρκες προκειμένου να επιβιώσει, σαν αναρχικοί βρισκόμαστε σήμερα απέναντι σε κρίσιμα ερωτήματα και απέναντι στην αναγκαιότητα να απευθυνθούμε στα αγωνιζόμενα κομμάτια και τα στρώματα των καταπιεσμένων της ελλαδικής κοινωνίας. Αυτό το πολιτικό άνοιγμα είναι απαραίτητο, τόσο αν θέλουμε να συνεισφέρουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας στην ενίσχυση των αντιστάσεων της κοινωνικής ολότητας απέναντι στη συστημική αναδιάρθρωση που δρομολογείται μεθοδικά