Η «Μαύρη Παρασκευή» δεν είναι γιορτή, είναι καφρίλα εργοδοτική – καταναλωτική (ανακοίνωση του Σ.Υ.Β.Χ.Ψ.Α.)
Με περίσσια περηφάνια η αλυσίδα πολυκαταστημάτων public, μέσα από μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια, ενημερώνει το καταναλωτικό κοινό ότι στις 24/11, μετά την περσινή πετυχημένη για την εταιρεία διοργάνωση, φέρνει για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα τη “black Friday”, μια ημέρα προσφορών στα πρότυπα του εξ Αμερικής προερχόμενου θεσμού. Η πρωτοβουλία αυτή (ή μάλλον το ρεσιτάλ ασυδοσίας) του public φαίνεται ότι έχει βρει αρκετούς μιμητές, καθώς ολοένα και περισσότερες εταιρείες προχωρούν στην οργάνωση «Μαύρης Παρασκευής».
Ωστόσο, όπως είχαμε επισημάνει και πέρσι, αξίζει να ψάξει κανείς λίγο παραπάνω τί πραγματικά σημαίνει αυτή η “black Friday” τόσο σε σχέση με τις καταναλωτικές συνήθειες που διαμορφώνει, όσο και σε σχέση με τη δοκιμασία που συνιστά για τους εργαζόμενους στα καταστήματα. Διαβάστε περισσότερα
Την περίοδο της χούντας το δικτατορικό καθεστώς προστάτευε με επιμέλεια τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ποδοπατώντας τα εργασιακά δικαιώματα. Η καταστολή των απεργιών, οι διώξεις των συνδικαλιστικών ελευθεριών, η φτωχοποίηση, η εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, τα μεροκάματα στα όρια ή και κάτω από τα όρια της επιβίωσης, είναι τα στοιχεία που συνέθεταν την ζοφερή πραγματικότητα για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην περίοδο της χούντας. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις διαλύθηκαν και τα μέλη τους διώχθηκαν. Παράλληλα στη ΓΣΕΕ οι εγκάθετοι της χούντας νομιμοποιήθηκαν με «συνέδριο» το 1970. Σήμερα σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα ψηφίζεται στην δημοκρατικά εκλεγμένη βουλή. Τότε με χούντα και σήμερα με δημοκρατία τα εργασιακά δικαιώματα στοχοποιούνται το ίδιο σκληρά προς όφελος του κεφαλαίου. Η μαύρη εργασία, η εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, τα μεροκάματα πείνας, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ο κρατικοδίαιτος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός που λειτουργεί για τα συμφέροντα των αφεντικών και ως μια βαλβίδα εκτόνωσης της ταξικής αντίδρασης, η διαρκής φτωχοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, παραμένουν ίδια, είτε με τη μάσκα της χούντας είτε με της δημοκρατίας. 
