Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού … μέχρι να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας (απο Αναρχική Συλλογικότητα καθ’ οδόν)
Τα τελευταία 10 χρόνια, ο φόβος της συνολικής καταστροφής κρέμεται διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας. Η προσδοκία μικροβελτιώσεων σε κάποιο αδιευκρίνιστο μέλλον αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο πριν την πλήρη παραίτηση.
Η «ελπίδα της αριστεράς» ήρθε τελικά να συμπληρώσει το πάζλ των αλεπάλληλων κυβερνητικών σχηματισμών, εφαρμόζοντας την ίδια ακριβώς πολιτική. Η ζωή μας συνεχίζει να εξαθλιώνεται, σε μια μόνιμη πια κατάσταση προσωρινότητας, ενώ ένας επόμενος σωτήρας συνεχίζει να αναζητείται, για να αναλάβει το παρόν και το μέλλον μας.
Για την ώρα δουλεύουμε προσωρινά, ανεχόμαστε προσωρινά, επιβιώνουμε προσωρινά.
Είτε θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε, τρομοκρατημένοι/ες και αδρανείς, τη ζωή μας να εξαθλιώνεται μέρα με τη μέρα, είτε θα αρνηθούμε κάθε επίδοξο, δεξιό ή αριστερό, σωτήρα και θα δράσουμε συλλογικά για να καταστρέψουμε αυτό το σύστημα. Το σύστημα θεσμών και αξιών κράτους και καπιταλισμού, προωθεί την ελευθερία μόνο όταν αφορά τη διακίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων, την ισότητα μόνο όταν αφορά τις υποχρεώσεις των καταπιεζόμενων απέναντι στους δυνάστες τους, τον άκρατο ατομικισμό και τον ανταγωνισμό.
Να αντιτάξουμε τις αξίες ενός νέου κόσμου, χτισμένου στα συντρίμια του κράτους και του κεφαλαίου.
- Οικονομική ισότητα : Παραγωγή από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, διανομή στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
- Πολιτική ελευθερία : Ισότιμη συμμετοχή στη λήψη και την υλοποίηση αποφάσεων για κάθε πτυχή της ζωής μας. Γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
- Κοινωνική αλληλεγγύη : Ισότιμη και ελεύθερη σύμπραξη και αλληλοβοήθεια για την ευημερία του συνόλου και του καθενός μας ξεχωριστά.