Το κράτος δεν είναι ο προστάτης μας, είναι ο δυνάστης μας. (αφισάκια και αυτοκόλλητο)

Αφισάκια και αυτοκόλλητο που κολλιούνται σε Βόλο και Λάρισα.

Η «λογική» των «ανεκτών» απωλειών ανθρώπινων ζωών, είναι δομικό συστατικό του κόσμου της κυριαρχίας και του καπιταλιστικού κέρδους. Εξαρχής της πανδημίας, η «εξίσωση» που κλήθηκε να επιλύσει το ελληνικό κράτος, περιείχε δύο στρατηγικής σημασίας στόχους. Ο ένας στόχος είναι να μην διαταραχτεί (ή να διαταραχτεί στον ελάχιστο δυνατό βαθμό) η ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου και ο δεύτερος στόχος είναι να μην κλονιστεί η εμπιστοσύνη των υπηκόων του στον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό και επέλεξε να ακολουθήσει «ασθμαίνοντας», με σημαντική δηλαδή χρονική καθυστέρηση, τα βασικά υγειονομικά μέτρα που ήδη είχαν πάρει αρκετά κράτη παγκόσμια, προτρέχοντας όμως από την άλλη, να λάβει από νωρίς όλα τα αστυνομικά μέτρα γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου και πολιτειακής του μετάλλαξης. Αντί να λειτουργήσει προς όφελος της ανθρώπινης ζωής, επέλεξε να  μειώνει όσο και όπου μπορούσε τις διακοπές στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντί να προστατεύσει την υγεία των υπηκόων του αποφάσισε να προστατέψει την λειτουργία του παρακρατικού μηχανισμού της ΕΚΚΛΗΣΙΑ Α.Ε.

Το κράτος ξεσκαρτάρει για λογαριασμό του κεφαλαίου ποιες ζωές περισσεύουν και τις έχει ήδη καταδικάσει σε θάνατο, με την ταξική θανατοπολιτική που εφαρμόζει. Το καθεστώς εξαίρεσης βαθαίνει και καταπίνει σταδιακά επιμέρους κοινωνικές ομάδες, δηλαδή όσα άτομα δεν παράγουν κέρδος αλλά και δεν αποτελούν κομμάτι των πειθήνιων υπηκόων του κράτους. Όσο το κράτος προσπαθεί να δείξει ότι τηρεί τα προσχήματα στην προσπάθεια ελέγχου της εξάπλωσης του ιού, η πραγματικότητα δεν άργησε να αποδείξει την ουσιαστική πολιτική που σχεδιάστηκε και ακολουθείται, συνοδευόμενη από ισχυρή επικοινωνιακή προπαγάνδα «εθνικής αναγκαιότητας».

Το ελληνικό κράτος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και ουσιαστικά να μεταλλαχτεί πολιτειακά σε ένα σύγχρονο φασιστικό καθεστώς, σαλπίζοντας εθνικιστικές κορώνες. Το τρίπτυχο σύνθημα της επτάχρονης (1967-1973) δικτατορίας «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», προπαγανδίζεται σε μοντέρνα πλέον συσκευασία και με ισχυρές δόσεις σε κάθε ευκαιρία, τόσο από τους επιτελάρχες του καθεστώτος όσο και από τα συστρατευμένα ΜΜΕ.  Ένα σύγχρονο φασιστικό καθεστώς δεν εγκαθιδρύεται ακαριαία, με το κατέβασμα δηλαδή στρατού στους δρόμους, αλλά θεμελιώνεται σταδιακά μέρα με την μέρα, με την συστηματική εμπέδωση της ανοχής στο κοινωνικό σώμα όλο και περισσότερων απαγορεύσεων, με την βαθμιδωτή αύξηση των οικονομικών ποινών ακόμα και συλλήψεων σε όσους/ες παραβαίνουν τις κρατικές διαταγές, με τα καθημερινά τηλεοπτικά διαγγέλματα επιβολής μαζικού φόβου. Ένα σύγχρονο φασιστικό καθεστώς δεν καταλύει ανοιχτά τον αστικό κοινοβουλευτισμό, αλλά μέσω της ουσιαστικής κατάργησης βασικών άρθρων του αστικού συντάγματος και με την συναίνεση του συνόλου των κομμάτων, διατηρεί το κοινοβουλευτικό του καμουφλάζ.

(Αποσπάσματα από την μπροσούρα της συλλογικότητας : Ιχνηλατώντας την νέα «κανονικότητα» του σύγχρονου φασισμού – Απρίλης 2020)