Κορονοϊός, ένας ταξικός πόλεμος. (απο την ελευθεριακή φεμινιστική συλλογικότητα Fuerza femenina)
Σήμερα 21 Μάρτη το ελληνικό κράτος τιμώρησε τη Πόλα Ρούπα με αιφνίδια μεταγωγή από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα-Θήβας για τη συμμετοχή της στη κινητοποίηση που ξεκίνησε χθες στο Κορυδαλλό από τις κρατούμενες για τις ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και προφύλαξης σε ότι αφορά τη μετάδοση του κορονοϊού. Η πτέρυγα που είχε προετοιμαστεί για απομόνωση τυχόν κρουσμάτων κορονοϊού στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού στερούνταν κάθε ίχνους απολύμανσης καθώς μαρτυρίες αναφέρουν ότι στη πτέρυγα βρέθηκαν πτώματα ζώων. Αντίστοιχα στις αντρικές φυλακές 856 κρατούμενοι με κείμενο τους προς το υπουργείο απαιτούν την αποσυμφόρηση των φυλακών καθώς και τη λήψη μέτρων υγιεινής και πρόληψης για τον κορονοϊό. Σε όλη αυτή τη κατάσταση δεν έλειψαν «αστεία» από κάποιους ανθρωποφύλακες πως αντί για αντισηπτικά στις φυλακές έφτασαν σακούλες για πτώματα. Διαβάστε περισσότερα
Αφίσα που κολλιέται σε σχολεία και κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η παρέμβασή μας στο δημόσιο χώρο στοχεύει ενάντια στον εθνοπατριωτισμό και τον μιλιταρισμό, την πειθαρχία και την υποταγή, που καλλιεργούν, αναπαράγουν και εξυπηρετούν οι «σύγχρονες» εκπαιδευτικές μονάδες μέσω των «εθνικών» ηρωικών αφηγήσεων, των επετείων και των παρελάσεων. Στεκόμαστε απέναντι σε ένα σύστημα ανταγωνισμού και διακρίσεων των «αρίστων» και των «ανίκανων», της ομοιόμορφης κανονικότητας και της εξαίρεσης των «διαφορετικών». Πρόκειται για την παλιά συνταγή του κράτους, την κατασκευή δηλαδή πειθήνιων στρατιωτών που θα φάνε την πρώτη σφαίρα για το καλό του «έθνους» και της «πατρίδας», αλλά και που θα είναι ρομποτάκια υποταγμένα στην εκμετάλλευση των αφεντικών «για το καλό της οικονομίας». Με λίγα λόγια το σχολείο κατασκευάζει τους καλούς πολίτες.
Βιβλιοπαρουσίαση- Συζήτηση: “Από το Κίνημα των Πλατειών στο Δημοψήφισμα για την Ανεξαρτησία: Δυο Κείμενα για την Περίπτωση της Καταλονίας”. Απο το εκδοτικό εγχείρημα 
Η Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου (Libertarian Atheneon of Volos) αποτελεί ένα συλλογικό εγχείρημα. Η ίδρυσή της είναι το επιστέγασμα πολύμηνης ανταλλαγής σκέψεων και προβληματισμών, αναφορικά με την αναγκαιότητα δημιουργίας στην πόλη του Βόλου, ενός κοινωνικού χώρου που θα προάγει τις ελευθεριακές αξίες και θα αποτελεί πόλο έλξης και συμμετοχής για τις ριζοσπαστικοποιημένες συνειδήσεις, που αντιλαμβάνονται ως στρατηγικής σημασίας τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, με την ουσιαστική τους εφαρμογή και όχι με πελατειακού τύπου προσχηματική τους επίκληση. 
Η επόμενη στάση του 
Από τη γέννηση μας βιώνουμε την πατριαρχία μέσα από την οικογένεια, το σχολείο, τη δουλειά, τις προσωπικές σχέσεις, στο δρόμο, στη καθημερινότητα μας. Μας πνίγουν καθημερινά περιστατικά έμφυλης βίας που κλιμακώνονται από τα έμφυλα στερεότυπα και διακρίσεις, τα σεξιστικά σχόλια και αστεία, τη ψυχολογική και σωματική βία, την υποτίμηση των γυναικών μέχρι τις επιθέσεις, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες. Μας πνίγει η ομοφοβία, ο τρανς-μισογυνισμός, η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, η περιθωριοποίηση μεταναστριών και η κοινωνική απαξίωση σεξεργατριών. Όλο αυτό το παγόβουνο της έμφυλης βίας που καταλήγει στις γυναικοκτονίες στηρίζεται στη κανονικοποίηση και στη συγκάλυψη. Στη συνένοχη σιωπή της οικογένειας, της γειτονιάς, της παρέας, πολιτικών χώρων και ευρύτερων κοινωνικών συνόλων. 
Το τέλος του 2018 και η αρχή του 2019 έχουν ήδη καταγράψει 3 γυναικοκτονίες. Η Ελένη, η Αγγελική και η Λίτσα δολοφονήθηκαν από άντρες που θεωρούσαν ότι είχαν δικαίωμα πάνω στο σώμα και τη ζωή τους. Για εμάς αυτά τα περιστατικά είναι η κορυφή του παγόβουνου της έμφυλης βίας και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα σε κάθε γνωστοποιημένο ή μη περιστατικό. Πριν από τη γυναικοκτονία και το βιασμό, το παγόβουνο της έμφυλης βίας ξεκινά από πολύ μικρότερα περιστατικά τα οποία βιώνουμε στην καθημερινότητα μας μέσα από την παρενόχληση σε χώρους εργασίας, πειράγματα στο δρόμο, την κακοποίηση γυναικών μέσα σε σχέσεις, τις έμφυλες διακρίσεις, όταν γυρνάμε σπίτι το βράδυ, στη διασκέδαση μας, σε πολιτικούς χώρους και πολλά ακόμα που θα μπορούσαν να γεμίσουν αρκετές σελίδες ως παραδείγματα. Είναι η διαδρομή της κανονικοποίησης της έμφυλης βίας που καταλήγει στο βιασμό και τη γυναικοκτονία. 
«Τα κράτη με όλους τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς τους μηχανισμούς, οι θεσμοί με όλες τις διαμεσολαβήσεις τους, οι ακαδημίες με όλη την επιστημοσύνη τους, οι θρησκείες με όλη τη μεταφυσική τους, η πατριαρχία με όλη την κανονικότητά της, όπως και κάθε άλλη πτυχή του εξουσιαστικού συρφετού που διαφεντεύει τις ζωές μας συμφωνούν: καθένα εξ αυτών αποτελεί την βαθιά έκφραση του εκάστοτε εθνικού πεπρωμένου. Ενός πεπρωμένου τόσο μοντέρνου και τόσο επινοημένου που για να επιβληθεί στην ιστορία ως “προαιώνιο” και “αληθινό” μακέλεψε μέσα σε δύο αιώνες σχεδόν κάθε γωνιά του πλανήτη, κατακερματίζοντας τον κόσμο σε επιμέρους έθνη και προσφέροντας στην ανθρωπότητα τα πιο απάνθρωπα ανδραγαθήματά της.
Ούτε μία λιγότερη.
Αφίσα που κολλιέται στις σχολές και το κέντρο της πόλης, με αφορμή την 17 Νοέμβρη και ως συνέχεια των παρεμβάσεών μας ενάντια στον εθνοπατριωτισμό και τον μιλιταρισμό που προάγονται από το Π.Θ. και τις συμφωνίες του με το στρατό. (
Κάθε κράτος για να υπάρξει και να συντηρείται χρειάζεται το «έθνος». Το «έθνος» για να συντηρείται και να αναπαράγεται χρειάζεται την εθνικιστική – πατριωτική προπαγάνδα. Το ρόλο της αναπαραγωγής και της εμπέδωσης του εθνικισμού – πατριωτισμού, της ιστορίας του «έθνους», τον επιτελούν οι κρατικοί μηχανισμοί της εκπαίδευσης, του στρατού, της εκκλησίας.
Πηγή : 
Πέρασαν 23 χρόνια από τότε που οι σέρβοι φασίστες υπό τις διαταγές του Ρ. Κάραζιτς και του Μ. Μλάντιτς μαζί με τους έλληνες εθελοντές της ΕΕΦ, προχώρησαν στην σφαγή 8.000 μουσουλμάνων στην περιοχή της Σρεμπρένιτσα. Η σφαγή αυτή ήταν το αποκορύφωμα των πρακτικών εθνοκάθαρσης εις βάρος των μουσουλμάνων της Βοσνίας από τον σερβικό στρατό και τις σερβικές παραστρατιωτικές ομάδες, κατά την διάρκεια του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου πολέμου της περιόδου 1991-95. Βιασμοί, μαζικές εκτελέσεις, στρατόπεδα εγκλεισμού, βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών ήταν μερικά από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι σέρβοι στρατιώτες, προκειμένου να πραγματοποιηθεί το όνειρο του σερβικού επεκτατισμού για μια μεγάλη Σερβία, χωρίς μουσουλμάνους κι άλλες μειονότητες.
11-13 Μάη διεξήχθη στην Πάρμα της Ιταλίας το ιδρυτικό συνέδριο της νέας διεθνούς. Και το όνομα αυτής: Διεθνής Συνομοσπονδία Εργασίας (ICL). Στη νέα διεθνή συνδικαλιστικών ενώσεων του αναρχοσυνδικαλισμού και του επαναστατικού συνδικαλισμού συμμετέχουν οι: CNT (Ισπανία), FAU (Γερμανία), USI (Ιταλία) και FORA (Αργεντινή) που προέρχονται από την παλιά AIT καθώς και οι ΕΣΕ (Ελλάδα), IP (Πολωνία) και οι IWW (Βόρεια Αμερική και Ευρώπη). Ως παρατηρητές συμμετείχαν οι CNT-F (Γαλλία), COB (Βραζιλία), Vrije Bond (Ολλανδία και Βέλγιο), GG/BO (Γερμανία) and UVW (Αγγλία). Η Νέα Διεθνής επιδιώκει να ενώσει τους αγώνες των εργαζομένων, ιδίως προκειμένου να καταστεί δυνατή η διασυνοριακή συνεργασία μεταξύ εργαζομένων των ίδιων κλάδων στις διάφορες χώρες. Τα κοινά εργαστήρια θα δημιουργήσουν ευκαιρίες για να μάθουμε ο ένας από τον άλλο πώς να διεξάγουμε νικηφόρους αγώνες. Η αρχική επικέντρωση της ΔΣΕ θα αφορά τους τομείς του επισιτισμού, των logistics και της εκπαίδευσης. Μια κοινή ημέρα δράσης και απεργίας στις 8 Μαρτίου θα τονίσει τους φεμινιστικούς αγώνες. 
Τον Ιούνιο του 2017, η 22χρονη Π. και η 17χρονη φίλη της δέχτηκαν επίθεση σε κεντρικό σημείο της Κορίνθου απο έναν 46χρονο άντρα, ο οποίος δεν αρκέστηκε στο να ξεστομίζει απειλές αλλα κατευθυνόμενος προς αυτές, κατέληξε να ακουμπάει τη μια εκ των δύο στο στήθος και στην άλλη να τραβάει τα μαλλιά. Η Π. χρησιμοποίησε το μαχαίρι που έφερε για αυτοπροστασία. Ο άντρας μετά απο κάποιες μέρες κατέληξε, με αποτέλεσμα οι δύο κοπέλες να προφυλακιστούν και η Π. να αντιμετωπίζει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, οπλοχρησία και η 17χρονη φίλη της, συνέργεια.
Τα τελευταία 10 χρόνια, ο φόβος της συνολικής καταστροφής κρέμεται διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας. Η προσδοκία μικροβελτιώσεων σε κάποιο αδιευκρίνιστο μέλλον αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο πριν την πλήρη παραίτηση.
Μην ανέχεσαι να αναθέτεις αλλού την λύση των προβλημάτων σου. Μην ανέχεσαι να είσαι άλλο ένα νούμερο στην κάλπη τους.
Από την Κούβα ξεκινήσαμε αυτήν την 5η Μάη του 2018 μια νέα φάση στη διαδικασία της αυτοχειραφέτησης, με το άνοιγμα από μια ομάδα Κουβανών του ΑΒRΑ, δηλαδή του Κοινωνικού Κέντρου και Ελευθεριακής Βιβλιοθήκης. Αυτή η προσπάθεια του Alfredo López Libertarian Workshop (Ελευθεριακό Εργαστήριο Alfredo López), που είναι μια αναρχική, αντιαυταρχική και αντικαπιταλιστική πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2012 και αποτελεί μέρος της Αναρχικής Ομοσπονδίας Καραϊβικής και της Κεντρικής Αμερικής, με την αποτελεσματική και ζωτική συμμετοχή συνεργαζόμενων φορέων όπως το Cuban Critical Observatory, το Guardabosques, καθώς και μερικούς μεμονωμένους συντρόφους, επιδιώκει να οικοδομήσει έναν αυτόνομο και βιώσιμο χώρο στη σημερινή Κούβα. Ένας χώρος για την προώθηση εμπειριών και πρακτικών ανεξάρτητων από οποιαδήποτε ξένη ή εθνική κυβέρνηση ή ιδρύματα που τις εκπροσωπούν, θα βασίζεται στις ικανότητες των εμπλεκομένων. Η ΑΒΡΑ φιλοδοξεί σε μια πρακτική που προδιαγράφει το είδος της κοινωνίας που ονειρευόμαστε και μια αρμονική σχέση με το περιβάλλον, μεταφράζοντάς την σε μια ελάχιστη κατανάλωση και το μέγιστο των δικών μας μη ρυπογόνων λύσεων. 
Το προηγούμενο διάστημα ανακοινώθηκε ξαφνικά από πλευράς υπουργείου και Π.Θ. πως η δίμηνη καλοκαιρινή πρακτική των φοιτητριών/ών του τμήματος Ιχθυολογίας Π.Θ. δεν θα πληρωθεί όπως προέβλεπε η σύμβαση, δηλαδή στο τέλος του διμήνου, αλλά μετά την ολοκλήρωση και του επόμενου διμήνου πρακτικής το ερχόμενο καλοκαίρι (η πρακτική άσκηση χωρίζεται σε δύο δίμηνα σε δύο συνεχόμενα καλοκαίρια), και μάλιστα με περικοπή του αρχικού ποσού για το δεύτερο δίμηνο κατά 64%. (Πιο αναλυτικά για την υπόθεση αναφέρει προηγούμενή μας ανακοίνωση: 
«Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε μορφή βίας από όπου κι αν προέρχεται, όμως μην κάνετε το τραγικό λάθος να θεωρείτε ότι το αίτημα της αποσυμφόρησης του νησιού και την απελευθέρωση της πλατείας Σαπφούς προερχόταν από ακραία στοιχεία» Σπύρος Γαληνός, Δήμαρχος Μυτιλήνης