Η νέα κανονικότητα σημαίνει (αφίσα)
«Η υποτίμηση της εργασίας είναι μια διαχρονική απαίτηση του κεφαλαίου και συντελείται σταδιακά χωρίς ποτέ να παύει να αποτελεί επίδικό. Ενδεικτικά η μερική και προσωρινή απασχόληση στον ελλαδικό χώρο από το 2002 έως το 2018 αυξάνεται σταθερά. Το μισθολογικό κόστος ανά ώρα εργασίας για τα αφεντικά παρουσιάζει συνεχή μείωση από το 2004 έως το 2017. Η περίοδος που διανύουμε είναι μια εξαιρετική συνθήκη για το κεφάλαιο, για να αυξήσει ραγδαία την ένταση της εργασίας, να μειωθούν τα κόστη για τα μέσα προστασίας των εργαζομένων και να δημιουργηθούν ακόμα πιο επισφαλείς συνθήκες για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με παγίωση της εκ περιτροπής απασχόλησης σε ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων. Παράλληλα, το κράτος ενισχύει το καθεστώς τρόμου στους χώρους δουλειάς. Δίνει την δυνατότητα στ’ αφεντικά να αλλάζουν συμβάσεις εργασίας και επιπλέον να μην έχουν την υποχρέωση να προσλάβουν τους/τις ίδιους/ες εργαζόμενους/ες, με τις ίδιες συμβάσεις που είχαν πριν. Η εκ περιτροπής εργασία στην ουσία επιβάλλεται χωρίς την έστω και τυπική συναίνεση των εργαζομένων. Το κράτος απαγορεύει οποιαδήποτε οργανωμένη αντίδραση, με το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών.»
«Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι η κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου προκειμένου να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρήσεων που λειτουργούν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους μισθούς. Η πλειοψηφία των ανέργων που μπορούσε ως τώρα να εξασφαλίσει, έστω και μαύρα, ένα μεροκάματο, αυτή τη στιγμή μένουν σπίτι χωρίς καμιά πηγή εισοδήματος.»
«Τα προσωρινά κρατικά επιδόματα, που έτσι κι αλλιώς δεν αφορούν το σύνολο των εργαζομένων και των ανέργων, προφανώς και δεν αρκούν για τα έξοδα που αντιστοιχούν σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Όμως τα αφεντικά έχουν την ευκαιρία να γλυτώσουν ασφαλιστικές εισφορές, καταβολή μισθών ακόμη και να δηλώσουν πτώχευση σε περιπτώσεις μεγάλων εταιρειών, κάτι που τους συμφέρει περισσότερο αυτή την περίοδο. Γνωρίζουμε πως τις απώλειες κερδών στις τσέπες των αφεντικών κατά τη διάρκεια της πανδημίας θα τις πληρώσουμε εμείς με την περαιτέρω φτωχοποίησή μας. Έχει φροντίσει γι αυτό το κράτος. Το ίδιο κράτος που μας καλεί σε υπομονή και κατανόηση, επιδιώκοντας καθημερινά να εκμαιεύσει την συναίνεσή μας στην ταξική θανατοπολιτική του.
Αυτή η ταξική θανατοπολιτική που εφαρμόζει πλέον ανοιχτά το ελληνικό κράτος για το κομμάτι του πληθυσμού που «περισσεύει», συσκευασμένη πολιτειακά μέσα σε ένα κέλυφος κοινοβουλευτισμού γενικευμένης εξαίρεσης που μόνο τυπικά και προσχηματικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως αστική δημοκρατία, αποτελεί για το παρόν και το μέλλον, την νέα «κανονικότητα» του σύγχρονου φασισμού, που επιβλήθηκε πατώντας πάνω στον μαζικό φόβο του θανάτου από την πανδημία covid-19.»
Αποσπάσματα από την πρόσφατη (Απρίλης 2020) μπροσούρα της συλλογικότητας : Ιχνηλατώντας την νέα «κανονικότητα» του σύγχρονου φασισμού.