Σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου, αναρτήθηκαν προπαγανδιστικά πανό της υπόθεσης, στην είσοδο της πόλης και σε πανεπιστημιακά κτίρια (αρχιτεκτονική και κεντρικό κτίριο “Θόλος”).
αθωωτικής απόφασης του εφετείου και η φυλάκιση του συντρόφου. Μεθοδεύεται δηλαδή η φυσική, ηθική και πολιτική του εξόντωση επειδή είναι αναρχικός.
«Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε μορφή βίας από όπου κι αν προέρχεται, όμως μην κάνετε το τραγικό λάθος να θεωρείτε ότι το αίτημα της αποσυμφόρησης του νησιού και την απελευθέρωση της πλατείας Σαπφούς προερχόταν από ακραία στοιχεία» Σπύρος Γαληνός, Δήμαρχος Μυτιλήνης
Η αίτηση αναίρεσης που ασκήθηκε, από τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι. Αγγελή, εναντίον της απόλυτα αιτιολογημένης απόφασης του Α’ Πενταμελούς Εφετείου κακουργημάτων Αθηνών με την οποία κηρύχθηκε αθώος ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου, αναδεικνύει την επιδιωκόμενη επέκταση του καθεστώτος εξαίρεσης σε ότι αφορά την αναρχική πολιτική έκφραση και δράση. Αυτή η επιδίωξη του κρατικού μηχανισμού μεθοδεύεται εδώ και καιρό. Πρόκειται για ένα καθεστώς εξαίρεσης που δοκιμάστηκε σιωπηλά και εμπεδώθηκε ως νέα κανονικότητα στο κοινωνικό σώμα τα τελευταία χρόνια, σε βάρος των χιλιάδων μεταναστών/ριών, με τον σταδιακό εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και με μαζικές απελάσεις τους. Τώρα, το επιδιωκόμενο δικαστικά, σύγχρονο άτυπο ιδιώνυμο διώκει την αναρχική πολιτική έκφραση και δράση, ώστε στη συνέχεια να εξαπλωθεί σιωπηλά υπο συνθήκες κοινοβουλευτισμού, εναντίον όλων όσων παίρνουν θέση στο πλευρό των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, εναντίον όλων όσων συμμετέχουν στον εξελισσόμενο αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, για την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση. 
Στις 20 Μάρτη, ξεκίνησαν με ενυπόγραφα στένσιλ, παρεμβάσεις της συλλογικότητας στους δημόσιους χώρους της πόλης, με στόχο την αποδόμηση του εθνικισμού-πατριωτισμού.
31 Αυγούστου λήγει η πρώτη δίμηνη πρακτική του τμήματος Ιχθυολογίας της Γεωπονικής σχολής του Π.Θ. Η σύμβαση της πρακτικής που υπογράφτηκε με εργοδότες τον πρύτανη και το πρόεδρο του τμήματος, ανέφερε ρητά ότι η πληρωμή έπρεπε να γίνει μετά το τέλος του διμήνου και αφορούσε το ποσό των 540 ευρώ. Μετά από πολλούς μήνες αναμονής για τη πληρωμή μας, μας ανακοινώθηκε το Δεκέμβρη πως η αποπληρωμή θα γινόταν μετά τα Χριστούγεννα και στη συνέχεια μας ενημέρωσαν, ύστερα από μεμονωμένες προσπάθειες επικοινωνίας φοιτητ(ρι)ών με το γραφείο πρακτικής, πως θα πληρωθούμε συνολικά μετά το τέλος και του δεύτερου διμήνου, δηλαδή μετά το πέρας του επόμενου καλοκαιριού. Αυτό αποφασίστηκε αυθαίρετα από πλευράς του υπουργείου τον Οκτώβριο (ενώ όλα τα προηγούμενα έτη πληρώνονταν μετά από κάθε δίμηνη πρακτική), όπως επίσης έγινε και παρακράτηση του 64% των χρημάτων σε ότι αφορά την πληρωμή του δεύτερου διμήνου της πρακτικής. 
Στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κατέβηκαν σε απεργία για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών. Δυο χρόνια αργότερα, οι ίδιες εργάτριες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους. Το 1908 στους δρόμους της Νέας Υόρκης διαδήλωσαν 15.000 εργάτριες, ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Στις 17/12/2017, η ΕΧ, 49 ετών, η ΒΧ, 70 ετών και η ΜΖ 3 ετών, πέφτουν νεκρές μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Τρεις γενιές γυναικών νεκρές από το χέρι ενός άντρα: του πατέρα, του σύζυγου, του γαμπρού, του αστυνομικού. Τα ΜΜΕ μιλάνε πάλι για «μεμονωμένο περιστατικό» και «οικογενειακή τραγωδία» . Χαρακτηρίζουν το δράστη «τέρας» και «ψυχικά διαταραγμένο» . Η πραγματικότητα όμως, είναι άλλη: 
«Το λέμε με ειλικρίνεια, όσο επώδυνο κι αν είναι. Φασίστες υπάρχουν και έξω από το φασιστικό κόμμα, υπάρχουν σε όλες τις τάξεις και σε όλα τα κόμματα. Υπάρχουν συνεπώς παντού άτομα τα οποία αν και δεν είναι φασίστες (μπορεί να είναι και αντιφασίστες), έχουν φασιστική ψυχή, την ίδια δηλαδή επιθυμία για καταπίεση που χαρακτηρίζει τους φασίστες.» (Errico Malatesta, 28 Αυγούστου 1923, «Γιατί νίκησε ο φασισμός», Libero Accordo)
«Πραγματικά η έπαρση, η αλαζονεία και η εγωπάθεια είναι τα συστατικά του πατριωτισμού. Πιο παραστατικά, ο πατριωτισμός θεωρεί ότι ο κόσμος είναι χωρισμένος σε μικρά κομμάτια, που το καθένα περιφράσσεται από σιδερένιο φράκτη. Αυτοί που είχαν την τύχη να γεννηθούν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, αξιότερους και ευφυέστερους από τα ζωντανά πλάσματα που κατοικούν σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Γι’ αυτόν το λόγο, είναι καθήκον αυτών που κατοικούν σε αυτό το επιλεγμένο σημείο να πολεμούν, να σκοτώνουν και να πεθαίνουν, στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν την ανωτερότητά τους στους υπόλοιπους. Οι κάτοικοι των άλλων περιοχών υποστηρίζουν με πανομοιότυπη λογική τα ίδια για τον εαυτό τους· κατά συνέπεια, από την πρώιμη παιδική ηλικία, τα μυαλά των παιδιών δηλητηριάζονται με ανατριχιαστικές ιστορίες για τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Ρώσους κ.ά. Όταν το παιδί γίνει άντρας, είναι εντελώς διαποτισμένος με την πεποίθηση ότι ο ίδιος ο θεός τον έχει επιλέξει να υπερασπιστεί την πατρίδα του από την επίθεση ή εισβολή κάθε ξένου. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που κραυγάζουν, απαιτώντας μεγαλύτερο στρατό και ναυτικό, περισσότερα πολεμικά πλοία και όπλα.» Έμμα Γκόλντμαν, 1911, «Πατριωτισμός : μια απειλή για την ελευθερία» 
Μετά από 36 ημέρες απεργίας πείνας των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη, ο αναρχικός αγωνιστής Ν. Μαζιώτης κατέκτησε την έξοδό του από το βασανιστήριο της απομόνωσης όπου κρατούνταν, ώστε να συνεχίσει να εκτίει την ποινή που του επέβαλε η αστική δικαιοσύνη στην πτέρυγα Ε των φυλακών Κορυδαλλού. Λίγο μετά τη μεταφορά του στην πτέρυγα από το νοσοκομείο των φυλακών και πριν προλάβει να σταθεί στα πόδια του, δέχτηκε επίθεση από ομάδα ποινικών συγκρατούμενών του μέσα στο κελί του. Επέστρεψε χτυπημένος και μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.
Είναι πραγματικά φαιδρό το να θεωρήσει οποιοσδήποτε ότι μια μαφιόζικη επίθεση θα μπορούσε να τρομάξει ή να “συνετίσει” συντρόφους, ανθρώπους που έχουν επιλέξει συνειδητά την αντιπαράθεση με έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό και το έχουν κάνει με συνέπεια και συνέχεια. Το αποτέλεσμά της όμως είναι η ενίσχυση της κρατικής καταστολής απέναντί του, η δυσχέρανση των συνθηκών εγκλεισμού του και το σιγοντάρισμα της κρατικής επιχειρηματολογίας για την επιστροφή του στην απομόνωση.
Εννιά χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που αυτή η δολοφονία πυροδότησε, όλα όσα είχαμε τότε απέναντί μας, εξακολουθούν να στέκονται ακλόνητα σαν άπαρτα κάστρα μπροστά μας. Τότε με κυβέρνηση ΝΔ, τώρα με αριστερο-ακροδεξιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ταξική εκμετάλλευση-καταπίεση, ο εθνικισμός-«πατριωτισμός», ο ρατσισμός και η πατριαρχία, οι θεμελιώδεις αυτές ρίζες του σύγχρονου φασισμού, εξακολουθούν να απλώνονται σαν την πανούκλα μέσα στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ισοπεδώνοντας τις ζωές των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Η τότε συσσωρευμένη οργή που εκδηλώθηκε συλλογικά με ποικίλα χαρακτηριστικά, σε όλη σχεδόν την επικράτεια του ελληνικού κράτους, αυτή η οργή που λαμπάδιασε τις νύχτες και τις μέρες εκείνου του Δεκέμβρη φωτίζοντας ελπιδοφόρα την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, εννιά χρόνια μετά εξακολουθεί να είναι ιστορικά αδικαίωτη και πολιτικά ανέκφραστη. Είναι η ίδια βουβή ατομική οργή που συναντάμε και αναγνωρίζουμε καθημερινά στο σχολείο, στη σχολή, στο χώρο δουλειάς, στην ουρά του ΟΑΕΔ και της εφορίας, στις φτωχογειτονιές και στις λαϊκές πλατείες, εκεί που ζούν, εργάζονται, σπουδάζουν και κοινωνικοποιούνται οι άνθρωποι της τάξης μας, οι δικοί μας άνθρωποι. Όλες και όλοι αυτοί που βιώνουν καθημερινά την οικονομική εκμετάλλευση-καταπίεση, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό-«πατριωτισμό» και την πατριαρχία πάνω στο κορμί τους και στο μυαλό τους, είτε το έχουν ήδη συνειδητοποιήσει είτε το εκφράζουν πρωτόλεια και εμπειρικά όταν συζητάμε μαζί τους. 
Με περίσσια περηφάνια η αλυσίδα πολυκαταστημάτων public, μέσα από μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια, ενημερώνει το καταναλωτικό κοινό ότι στις 24/11, μετά την περσινή πετυχημένη για την εταιρεία διοργάνωση, φέρνει για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα τη “black Friday”, μια ημέρα προσφορών στα πρότυπα του εξ Αμερικής προερχόμενου θεσμού. Η πρωτοβουλία αυτή (ή μάλλον το ρεσιτάλ ασυδοσίας) του public φαίνεται ότι έχει βρει αρκετούς μιμητές, καθώς ολοένα και περισσότερες εταιρείες προχωρούν στην οργάνωση «Μαύρης Παρασκευής».
Την περίοδο της χούντας το δικτατορικό καθεστώς προστάτευε με επιμέλεια τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ποδοπατώντας τα εργασιακά δικαιώματα. Η καταστολή των απεργιών, οι διώξεις των συνδικαλιστικών ελευθεριών, η φτωχοποίηση, η εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, τα μεροκάματα στα όρια ή και κάτω από τα όρια της επιβίωσης, είναι τα στοιχεία που συνέθεταν την ζοφερή πραγματικότητα για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην περίοδο της χούντας. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις διαλύθηκαν και τα μέλη τους διώχθηκαν. Παράλληλα στη ΓΣΕΕ οι εγκάθετοι της χούντας νομιμοποιήθηκαν με «συνέδριο» το 1970. Σήμερα σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα ψηφίζεται στην δημοκρατικά εκλεγμένη βουλή. Τότε με χούντα και σήμερα με δημοκρατία τα εργασιακά δικαιώματα στοχοποιούνται το ίδιο σκληρά προς όφελος του κεφαλαίου. Η μαύρη εργασία, η εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, τα μεροκάματα πείνας, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ο κρατικοδίαιτος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός που λειτουργεί για τα συμφέροντα των αφεντικών και ως μια βαλβίδα εκτόνωσης της ταξικής αντίδρασης, η διαρκής φτωχοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, παραμένουν ίδια, είτε με τη μάσκα της χούντας είτε με της δημοκρατίας. 
Μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων παρατηρούμε από τη μια να ανακοινώνεται σαν βόμβα η παύση διανομής ΔΩΡΕΑΝ συγγραμμάτων από τον Εύδοξο λόγω του χρέους προς την υπηρεσία από το Υπουργείο Παιδείας, από την άλλη το Υπουργείο κάνει λόγο για μικροπολιτικές μεθοδεύσεις. Στο τέλος συναντιούνται, τα βρίσκουν, ο Υπ. Παιδείας βεβαιώνει για ΔΩΡΕΑΝ διανομή συγγραμμάτων, ενώ ο Εύδοξος δηλώνει πως υπάρχει μεν ικανοποίηση των εκδοτών για την ρύθμιση αποπληρωμής του χρέους αλλά δεν θα γίνει ακόμη άρση της παύσης διανομής δωρεάν συγγραμμάτων.
Το ελληνικό κράτος γιορτάζει 7 χρόνια κρίσης με ολοένα και περισσότερες καινοτομίες κοινωνικής εκπειθάρχησης και καταστολής. Έχει κάθε λόγο να το κάνει και ας κόπτεται μόνο για το αντίθετο. Η έκτακτη ανάγκη στην οποία έχει περιέλθει από το 2010 έδωσε μια χρυσή ευκαιρία να φέρει στο προσκήνιο παλιά και νέα εξουσιαστικά εργαλεία με σαρωτικούς όρους, ποιοτικά και χρονικά. Να εφαρμόσει νομοθεσίες, να ασκήσει πολιτικές, να πειραματιστεί στην καταστολή, να θεσμίσει νέες κανονικότητες, με σκοπό να μετασχηματίσει τις κοινωνικές σχέσεις, με όρους μεγαλύτερης υποτέλειας για τους «από κάτω», καθορίζοντας ταυτόχρονα τα νέα κοινωνικά συμβόλαια. 
Το