Για την πρόσφατη σεξιστική-τρανσφοβική επίθεση στα Εξάρχεια από μάτσο “συντρόφους”.
Τα ξημερώματα της Πέμπτης 2 Φλεβάρη, τρανς θηλυκότητα περπατώντας στα Εξάρχεια αντιμετώπισε τρανσφοβική τραμπούκικη επίθεση από παρέα μάτσο σεξιστών (σχετικό link: τρανσφοβική-cis-σεξιστική επίθεση στα Εξάρχεια ). Σύμφωνα με την καταγγέλουσα πρόκειται για άτομα του «χώρου» που «αράζουν» στην πλατεία των Εξαρχείων και οι οποίοι όπως γράφει και η ίδια : “Να σημειώσω ότι τους περισσοτέρους από αυτούς τους ξέρω, πρόκειται για «συντρόφους» άτομα που βλέπω σε πορείες και καταλήψεις”. Aντιμετώπισε δυναμικά την επίθεση που δέχτηκε και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει : «Η τρανσφοβία, ο cis σεξισμός, η ομοφοβία και η κουλτούρα του βιασμού σαν μορφές εξουσίας πάνω σε σώματα μη κυρίαρχων ταυτοτήτων, δεν θα εξοντωθούν από μόνα τους, και σίγουρα ούτε με ειρηνικούς – πασιφιστικούς τρόπους». Διαβάστε περισσότερα
Παρέμβαση με ανάρτηση πανό και σχετικό κείμενο, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα : α) της τρομοκρατικής υστερίας που αναπτύχθηκε και πάλι απο κράτος και ΜΜΕ με τις πρόσφατες συλλήψεις μελών της οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας”, β) της απαγωγής και ομηρίας του 6χρονου Βίκτωρα-Λάμπρου, γιού των πολιτικών κρατουμένων Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη, γ) της άρνησης απόδοσης 
Στις 5 Γενάρη συλλαμβάνεται από την τρομοκρατική υπηρεσία η αναρχική 
1936-2016 : 80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ
Σ’ αυτό τον τόπο, ιστορικά ο Δεκέμβρης είναι δυσκολοχώνευτος μήνας για την αστική κυριαρχία… Όσο κι αν μανιασμένα προσπαθούν επι 8 χρόνια να περιθωριοποιήσουν και συκοφαντήσουν τα ταξικά και κοινωνικά υποκείμενα που βγήκαν οργισμένα στους δρόμους, όσο και να προπαγανδίζουν συνεχώς την θεωρία των «βανδαλισμών», είτε φανερά και ξεδιάντροπα, είτε μέσα από πολιτικάντικους πλαστούς διαχωρισμούς, εμείς που ζήσαμε τον Δεκέμβρη είμαστε ακόμα εδώ και θα παραμείνουμε εδώ, στο δρόμο. Όσες χιλιάδες λαμπάκια κι αν ανάψουν οι μαφιόζοι πάνω από τα κεφάλια μας, όσα πλαστικά λούνα-πάρκ κι αν στήσουν στην πόλη για να κοιμήσουν και αλλοτριώσουν τις συνειδήσεις των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, εμείς που ανασάναμε το δροσερό αεράκι της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη, εμείς που πνιγήκαμε από τον χημικό πόλεμο που μας εξαπέλυσαν οι έμμισθοι μπράβοι της κυριαρχίας, τα πιστά στρατιωτάκια κράτους και κεφαλαίου, εμείς που παλέψαμε και συνεχίζουμε να παλεύουμε ενάντια στη λήθη, ενάντια στην ανάθεση σε «σωτήρες», ενάντια στην υποταγή, κατεβαίνουμε και πάλι στο δρόμο. 
Το Σάββατο 3 Δεκέμβρη στις 19:00′ στο χώρο της Κατάληψης ΤΕΡΜΙΤΑ (live-άδικο) θα πραγματοποιηθεί πολιτική εκδήλωση με θέμα “ΝΟΕΜΒΡΗΣ ’73 – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ’08 : Ο τρόμος των εξουσιαστών μπροστά στις κοινωνικές εξεγέρσεις είναι παντοτινός“. Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με 
Στις 4 τα ξημερώματα της 20ης Νοέμβρη του 1936 σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του Buenaventura Durruti. Είχε τραυματιστεί θανάσιμα την προηγούμενη μέρα, το μεσημέρι, στην πρώτη γραμμή του μετώπου της Μαδρίτης. Η καταγραφή της περιουσίας του, όταν χάθηκε από μια (πιθανώς όχι και τελείως αδέσποτη) σφαίρα, που τον χτύπησε πισώπλατα, είναι ενδεικτική της ζωής του : «δύο αλλαξιές, δύο πιστόλια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου κι ένα ζευγάρι κιάλια». Αδιάφθορος, ακτιβιστής, βαθύτατα ηθικός, γενναίος, ικανός να εμπνεύσει, με γέλιο και βλέμμα μικρού παιδιού, ο Buenaventura Durruti υπήρξε η προσωποποίηση της επαναστατικής ακεραιότητας, πολύ πριν τον Che. Κι ένα ίνδαλμα για δεκάδες παιδιά της εποχής και όχι μόνο εκείνης της εποχής… Ήταν ένα γνήσιο τέκνο του 20ου αιώνα. Με όλη τη βία, τη φρίκη, το αίμα που τον έπνιξε, αυτός ο αιώνας που έφυγε είχε ένα χαρακτηριστικό μοναδικό: ήταν ο πρώτος στον οποίο ακούστηκαν δυνατά και καθαρά οι φωνές των λαών, ο πρώτος στον οποίο οι προλετάριοι είχαν φωνή και τη δύναμη να αγωνιστούν για μια αταξική κοινωνία. 
Αξιολογώντας τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της περιόδου και επιθυμώντας να συμβάλλουμε με τις δυνάμεις που διαθέτουμε, τόσο στον περαιτέρω θεωρητικό προβληματισμό και πολιτική συγκρότηση των ενεργών υποκειμένων του αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού αγώνα, όσο και στην ευρύτερη διάδοση των αναρχικών/απελευθερωτικών αξιών σε τοπικό επίπεδο, οργανώσαμε το προηγούμενο διάστημα και θέτουμε πλέον σε λειτουργία, κινητό 
Με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοέμβρη, στις 15 και 16/11 αναρτήθηκαν τρία μεγάλα πανό, σε κτίρια της “Παν/μιο Θεσσαλίας Α.Ε.”, εσωτερικά και εξωτερικά του “Θόλου” και εξωτερικά της Αρχιτεκτονικής (χώρος αμφιθεάτρου).
Στις 16/11 έγινε παρέμβαση στις πολυτεχνικές σχολές του Βόλου, με μοίρασμα του κειμένου μας που αφορά τα real-estate σχέδια της “Παν/μιο Θεσσαλίας Α.Ε.”, σχέδια καταστολής και καταστροφής της Κατάληψης “Τερμίτα”. Το ίδιο κείμενο μοιράστηκε σε διαδοχικές παρεμβάσεις και στο φοιτητικό εστιατόριο στις 13/11 και θα συνεχίσουμε να το μοιράζουμε και τις επόμενες μέρες, σε διαδοχικές παρεμβάσεις μας στις πανεπιστημιακές και πολυτεχνικές σχολές. 
Το πανεπιστήμιο αποτελεί τον ανώτατο κύκλο της αστικής εκπαίδευσης αποτελεί το υψηλότερο επίπεδο εμπέδωσης τόσο της κυρίαρχης ιδεολογίας όσο και της ιεραρχικής κοινωνικής οργάνωσης. Ένα τμήμα της μαθητικής νεολαίας που συνειδητά ή ασυνείδητα ενσωματώνει την ιδεολογική προπαγάνδα της βασικής κρατικής «παιδείας», καταφέρνει να περάσει αυτή την μαγική πόρτα, μέσα από μια δήθεν αντικειμενικοποιημένη διαδικασία φίλτρων (παπαγαλία κρατικών βιβλίων, φροντιστήρια, πανελλαδικές εξετάσεις κλπ). Την περνάει μέσα από μια οικονομικά εξαντλητική και ψυχοφθόρα διαδικασία πειθάρχησης, μια διαδικασία με ξεκάθαρα κυριαρχικό περιεχόμενο και ταξικά κριτήρια διαλογής των «κατάλληλων», αναζητώντας μέσα σε πανεπιστήμια και πολυτεχνεία, τα τεκμήρια (εξειδικευμένες θεωρητικές/τεχνικές γνώσεις και πτυχία) που θα της επιτρέψουν (?) να βρεί μέσα στην δυστοπία της μαζικής ανεργίας, μια σταθερή δουλειά χωρίς επισφάλεια, μια δουλειά με καλύτερες αμοιβές από τους μισθούς Κίνας που έχουν εδραιωθεί στον εργασιακό μεσαίωνα της εποχής των μνημονίων. 
Οι δύο συλλογικότητες της έκδοσης 
Στις αρχές του Οκτώβρη του 1936 το BUF (British Union of Fascists) με αρχηγό τον Oswald Mosley, ανακοινώνει ότι θα κάνει πορεία μέσα στο East End του Λονδίνου, στην Cable Street, την Κυριακή στις 4 του μήνα. Η πορεία αυτή είχε στόχο την πρόκληση. Το East End είναι μια εργατική περιοχή όπου ζουν πάρα πολλοί εβραίοι, ιρλανδοί και οπαδοί του ευρύτερου χώρου της αριστεράς, σοσιαλιστές, κομμουνιστές και αναρχικοί. 
Πέμπτη 22/9: 20:00 Θεατρική παράσταση “Μάμα Τόνι” (των Franca Rame – Dario Fo) [από τη θεατρική ομάδα πείρα(γ)μα] 23:00. Ρεμπέτικο γλέντι
“Ο αναρχικός Θοδωρής Σίψας συμμετείχε μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους διαδηλωτές στην απεργιακή διαδήλωση της 5ης Μάη 2010, ενάντια στην ψήφιση του πρώτου μνημονίου. Η συγκεκριμένη διαδήλωση στιγματίστηκε από τον τραγικό θάνατο τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin. Με μοναδικό στοιχείο ένα ασφαλίτικης έμπνευσης ανώνυμο σημείωμα, το κράτος στοχοποιεί τον σύντροφο και τον κατηγορεί για το θάνατο των τριών εργαζομένων. Ο πραγματικός λόγος όμως, είναι η πολιτική του ταυτότητα, η συνεχής και συνεπής συμμετοχή του στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Στο πρόσωπο του συντρόφου αποκρυσταλλώνεται η διαχρονική προσπάθεια των εξουσιαστών τόσο για την ηθική απαξίωση και εγκληματοποίηση των αναρχικών, όσο και για την απονοηματοδότηση και χειραγώγηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων.” 
“Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός κράτους και κεφαλαίου, έχει στο οπλοστάσιό του και το όπλο του φασισμού δίπλα στα υπόλοιπα. Αυτή η παγκόσμια δυστοπία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, σε άλλα μέρη του πλανήτη είναι ντυμένη με οικονομικά μνημόνια και μεσοπρόθεσμα προγράμματα δημοσιονομικής/κοινωνικής πειθάρχησης, σε άλλα μέρη επιβάλλει εξοντωτικούς περιφερειακούς πολέμους που σπέρνουν μαζικό θάνατο και προσφυγιά και σε άλλα μέρη του πλανήτη βασιλεύει μέσα από την εγκαθίδρυση οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών μαζικής εξαθλίωσης και ακραίας φτώχειας.” Ολόκληρο το κείμενο σε μορφή pdf 
“Από τα συνεχιζόμενα αντικοινωνικά μέτρα, την οικονομική εκμετάλλευση και την κοινωνική εξαθλίωση μέχρι την όξυνση του πολέμου
