Στις 13 Μαρτίου έφτασε και εμένα η σειρά μου να καλεστώ να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό. Ένα θεσμό του ελληνικού κράτους που προάγει χαρακτηριστικά και αξίες που διαχέονται σε όλη μας την καθημερινότητα και σίγουρα δεν βρίσκω τον εαυτό μου να ταυτίζεται με αυτές. Έναν θεσμό,ο οποίος υπηρετεί ρόλους και συμφέροντα που έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τη συνείδηση, τις ανάγκες και τα συμφέροντά μου..
Στα τέλη του 18ου αιώνα παρατηρείται στη Δυτική Ευρώπη ένας μετασχηματισμός στον τρόπο αντιμετώπισης του εγκλήματος από την αστική ποινική δικαιοσύνη. Σύμφωνα με το νέο δόγμα, τα αδικήματα που διαπράττονται εφεξής δεν στρέφονται ενάντια στο πρόσωπο του μονάρχη που ταυτιζόταν τόσο με τον ίδιο το νόμο, όσο και με την υπεράσπισή του, αλλά εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία πλέον καλείται να προστατευθεί από τις αναταράξεις που προκαλούνται στη συνοχή της αντιμετωπίζοντας τον εχθρό στο εσωτερικό της. Την περίοδο της νεωτερικότητας και ως απόρροια της διάδοσης των φιλελεύθερων ιδεών, η έννοια της ατομικής ελευθερίας ανάγεται στο ύψιστο αγαθό προς υπεράσπιση και αντίστοιχα η αποστέρησή της αποκτά τον χαρακτήρα της τιμωρίας. Καθιερώνεται λοιπόν σταδιακά η ποινή του εγκλεισμού, της φυλάκισης ως πειθαρχικού μηχανισμού διαχείρισης, επιτήρησης και ελέγχου της ζωής. 
Το 1857 κάποιες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη διαμαρτύρονται με αίτημα καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πενήντα χρόνια μετά, το 1908, το σωματείο εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία (International Ladies’ Garment Workers’ Union) κάνει μια μεγάλη απεργία για ίσα μεροκάματα. Αυτή υποτίθεται είναι η αφορμή για την καθιέρωση της παγκόσμια ημέρας της γυναίκας. Για να μπορεί η κοινωνία να θυμάται (;) εν έτει 2015 και να γιορτάζει με ευχολόγια και λουλούδια τους αγώνες που έδωσαν στο παρελθόν οι γυναίκες για ίσα δικαιώματα. Παγκόσμια ημέρα του άντρα δεν γνωρίζουμε να υπάρχει, αυτοί έχουν την τιμητική τους κάθε μέρα εξάλλου. Και επειδή μας βγάζουν από τα ρούχα μας διάφορα που ακούμε αυτή τη μέρα, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τη γελοιότητα και την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας –έχουμε κι εμείς μνήμη άλλωστε, και όχι χρυσόψαρου. 
Από τον Οκτώβριο του 2015 μέχρι τον Μάιο του 2016 εξελίσσεται η διαδικασία του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, μετά από την πρωτοβουλία του, τότε Υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη. Ο Εθνικός Διάλογος διεξάγεται από μια πολυμελή Επιτροπή αποτελούμενη από διάφορους εκπαιδευτικούς, προέδρους εκπαιδευτικών οργανισμών και γενικότερα «ειδικούς», οι οποίοι αποφασίζουν για την παιδεία και την ζωή μας, πάντα όμως χωρίς εμάς. Τα τελικά πορίσματα του Εθνικού Διαλόγου προτείνουν μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως μια σειρά από απαιτητικές πολυσέλιδες εργασίες-δοκίμια και αναγκαστική απλήρωτη εργασία, για όποιον θέλει να πάρει το Εθνικό Απολυτήριο Λυκείου, και την θέσπιση του «Πιστοποιητικού Φοίτησης», δηλαδή ενός χαρτιού χωρίς καμία αξία στην αγορά της εργασίας, για όποιον δεν καταφέρει να πάρει το «κανονικό» Απολυτήριο Λυκείου. 
Ούτε 2 μέρες δεν έχουν περάσει από το τραγικό δυστύχημα στην εθνική οδό όπου με υπαιτιότητα του γιου του Βακάκη έχασαν τη ζωή τους τέσσερις άνθρωποι. Ενώ η “μεγάλη οικογένεια του Jumbo”, οι εργαζόμενοι και σύσσωμη η κοινή γνώμη βρίσκονται σε κατάσταση “σοκ”, κανείς δε δείχνει να σοκάρεται από τις αλλεπάλληλες απολύσεις εργαζομένων στα Jumbo. Έτσι λοιπόν σήμερα (28/2/17) απολύθηκαν τουλάχιστον ακόμη 5 εργαζόμενοι, που στην πλειοψηφία τους μετρούσαν πάνω από 10 χρόνια στην εταιρία.
Είναι γνωστό πως τα Jumbo εδώ και χρόνια επιφυλάσσουν τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες για τους εργαζόμενους που έχουν την “τύχη” να δουλέψουν στα μαγαζιά τους. Εξαντλητική εντατικοποίηση μέχρι το βαθμό της υπερκόπωσης, απειλές, κομμένα ρεπό χωρίς να δηλωθούν, ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας συνθέτουν την καθημερινή εργασιακή εμπειρία στη γαλέρα του Jumbo, που σήμερα καυχιέται πως είναι από τις λίγες εταιρίες με θετικό πρόσημο μέσα στην οικονομική κρίση.