Η εθνική ενότητα συμφέρει μόνο τ’ αφεντικά (αφισοκόληση).

Αφισάκια που κολιούνται το τελευταίο διάστημα στη πόλη του Βόλου, σε στάσεις λεωφορείων, έξω απο super-market, τράπεζες, στο νοσοκομείο κλπ.

“Το κρατικό χρήμα (δηλαδή οι δικοί μας φόροι) ρέει άφθονο κυρίως σε μεγάλα αλλά και σε μικρά αφεντικά, ενώ αντίθετα πέφτει με το σταγονόμετρο όσο κατεβαίνουμε τη σκάλα του κοινωνικού πλούτου. Αντίθετα από τον ιογενή μαζικό θάνατο, που δεν έχει ακόμα κάνει ισχυρή την παρουσία του στο νοτιότερο άκρο της βαλκανικής, ο ταξικός θάνατος έχει ήδη απλώσει τα μαύρα του φτερά πάνω από τα κεφάλια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της τάξης μας. Η δημόσια δήλωση του πρωθυπουργού του ελληνικού κράτους «θα μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης, όπως το έχουμε κάνει μέχρι τώρα», την μοναδική μετάφραση που έχει είναι ότι το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει την ταξική θανατοπολιτική του, με ακόμα πιο κυνικό τρόπο. Σχεδιάζει να χρεώσει την διακοπή της κερδοφορίας του κεφαλαίου στη βάση της κοινωνικής/ταξικής πυραμίδας. Κι αν η βάση διαφωνήσει, τα κρατικά τάγματα εφόδου (αστυνομία, μισθοφορικός στρατός) του σύγχρονου φασισμού, είναι πανέτοιμα για να επιβάλουν αυτόν τον κρατικό σχεδιασμό.”

“Μέσα σε ελάχιστες μέρες, με συνεχή κρατικά διατάγματα, αποδομήθηκε κυριολεκτικά η ζωή 1,7 εκατομμυρίων εργαζομένων που πέρασαν με ακαριαίο τρόπο στην ανεργία, στην «αναστολή» και στην «εκ περιτροπής» εργασία. Πρόκειται για εργαζόμενους/ες κυρίως στους κλάδους τουρισμού, επισιτισμού, εμπορίου λιανικής (ένδυση, υπόδηση, υπηρεσίες κλπ). Αυτός ο τεράστιος για τα ελληνικά δεδομένα όγκος των 1.700.000 (πρώην) εργαζομένων, ήρθε να προστεθεί στο πλήθος των εκατοντάδων χιλιάδων της προ πανδημίας ανεργίας και της αδήλωτης/«μαύρης» εργασίας. Με λίγα λόγια συντελέστηκε ένα γιγαντιαίο οικονομικό κραχ στα εισοδήματα και στο βιοτικό επίπεδο των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων του ελλαδικού χώρου, καλυμμένο (μέχρι τέλη Απρίλη προς το παρόν) με ένα κρατικό επίδομα οριακής και προσωρινής επιβίωσης, την ίδια ώρα που τα κρατικά ταμεία άνοιξαν με εγκαρδιότητα όλες τους τις πόρτες για να «αποζημιώσουν», τόσο τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, όσο και τα ΜΜΕ που «έβαλαν πλάτη» στην επικοινωνιακή προώθηση και εκλογίκευση αυτής της ταξικής θανατοπολιτικής. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι εργαζόμενοι/ες σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας (πρεκαριάτο), δουλεύουν σε εξαντλητικά ωράρια, χωρίς επαρκή μέσα αυτοπροστασίας έναντι του ιού, ενώ τα αφεντικά τους που δραστηριοποιούνται στους κλάδους τροφίμων, ταχυμεταφορών, ηλεκτρονικού εμπορίου, παραγωγής και εμπορίας φαρμακευτικών προϊόντων κλπ, βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται συνεχώς. Οι αλυσίδες παραγωγής δεν έχουν σταματήσει στα εργοστάσια. Τα αφεντικά έχουν πλέον την επίσημη άδεια από το κράτος να αυθαιρετούν εις βάρος μας. Στις δύο πρώτες εβδομάδες του Μάρτη, είχαν απολυθεί περίπου 30.000 εργαζομένοις/ες. Την ίδια ώρα, η κρατική προπαγάνδα περί «ατομικής ευθύνης» και οι εκκλήσεις για «εθνική ενότητα» κορυφώνονταν. Τα πρώτα κρατικά μέτρα ήταν να χαριστούν εκατοντάδες εκατομμύρια από τους δικούς μας φόρους, στα τηλεοπτικά κανάλια, στους εφοπλιστές, σε αεροπορικές εταιρείες, στους ιδιοκτήτες ιδιωτικών κλινικών και στους μεγαλοεργολάβους των διοδίων. Ο χορός των «λεφτόδεντρων» για μεγάλα και μικρά αφεντικά θα συνεχιστεί μερικές βδομάδες αργότερα, με κυβερνητική προσπάθεια παροχής δεκάδων εκατομμυρίων σε ιδιοκτήτες Κ.Ε.Κ. (κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης), ενός νέου πακέτου εννέα εκατομμυρίων στους καναλάρχες και στις 13 Απρίλη ανακοινώνεται ο σχεδιασμός για «επίδομα επιβράβευσης» στις δυνάμεις καταστολής. Προφανώς και είναι αναγκαίο ένα τέτοιο επίδομα βαρβαρότητας από μεριάς κράτους, δεδομένου ότι στις 20 Μάρτη με κρατικό διάταγμα (πράξη νομοθετικού περιεχομένου) επανήλθε το μέτρο πολιτικής επίταξης (επιστράτευσης), πριν και μετά την κήρυξη οποιασδήποτε απεργίας και ανακοινώθηκε ότι θα καθιερωθεί ενιαίος υποκατώτατος μισθός 533 € για όσους εργαζόμενους/ες επανέλθουν σε πλήρη απασχόληση στις εταιρίες που διακόπηκε η λειτουργία τους, όταν ξανανοίξουν, ανεξάρτητα από την προηγούμενη μισθολογική τους κατάσταση. Με λίγα λόγια, οι μπράβοι του καθεστώτος, τα κρατικά τάγματα εφόδου του σύγχρονου φασισμού, θα επιδοτηθούν προκαταβολικά για να λιώνουν πιο «παραγωγικά», όσους/ες φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται, εάν αποφασίσουν να αντιδράσουν στον μαζικό, ταξικό τους θάνατο.”

“Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι η κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου προκειμένου να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρήσεων που λειτουργούν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους μισθούς. Η πλειοψηφία των ανέργων που μπορούσε ως τώρα να εξασφαλίσει, έστω και μαύρα, ένα μεροκάματο, αυτή τη στιγμή μένουν σπίτι χωρίς καμιά πηγή εισοδήματος. Μένουμε σπίτι για μας σημαίνει ότι μένουμε σε γκαρσονιέρες ή υπόγεια, όχι πάντως στα πολυτελή σπίτια όσων προπαγανδίζουν την κρατική καμπάνια του εγκλεισμού ως ευκαιρία για ξεκούραση, διάβασμα, χαλάρωση. Η ψυχική μας ηρεμία και η χαλάρωση δεν μπορούν να υπάρχουν όταν γνωρίζουμε πως το μέλλον για την τάξη μας είναι δυσοίωνο και αβέβαιο. Όταν δεν ξέρουμε για πόσο θα μπορούμε να εξασφαλίζουμε τα απαραίτητα και όταν δεν ξέρουμε για πόσο θα έχουμε καν σπίτι να μείνουμε, την στιγμή που τα ενοίκια και οι λογαριασμοί ούτε πάγωσαν αλλά ούτε και μειώθηκαν. Σε ότι αφορά το τελευταίο το κράτος ακολουθεί μια τακτική προστασίας των ιδιοκτητών και όχι των ενοικιαστών. Τα προσωρινά κρατικά επιδόματα, που έτσι κι αλλιώς δεν αφορούν το σύνολο των εργαζομένων και των ανέργων, προφανώς και δεν αρκούν για τα έξοδα που αντιστοιχούν σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Όμως τα αφεντικά έχουν την ευκαιρία να γλυτώσουν ασφαλιστικές εισφορές, καταβολή μισθών ακόμη και να δηλώσουν πτώχευση σε περιπτώσεις μεγάλων εταιρειών, κάτι που τους συμφέρει περισσότερο αυτή την περίοδο. Γνωρίζουμε πως τις απώλειες κερδών στις τσέπες των αφεντικών κατά τη διάρκεια της πανδημίας θα τις πληρώσουμε εμείς με την περαιτέρω φτωχοποίησή μας. Έχει φροντίσει γι αυτό το κράτος. Το ίδιο κράτος που μας καλεί σε υπομονή και κατανόηση, επιδιώκοντας καθημερινά να εκμαιεύσει την συναίνεσή μας στην ταξική θανατοπολιτική του.”

(Αποσπάσματα απο την πρόσφατη μπροσούρα της συλλογικότητας με τίτλο : Ιχνηλατώντας την νέα “κανονικότητα” του σύγχρονου φασισμού.)