Το κράτος δεν είναι ο προστάτης μας, είναι ο δυνάστης μας. (αφισάκια και αυτοκόλλητο)
Αφισάκια και αυτοκόλλητο που κολλιούνται σε Βόλο και Λάρισα.
Η «λογική» των «ανεκτών» απωλειών ανθρώπινων ζωών, είναι δομικό συστατικό του κόσμου της κυριαρχίας και του καπιταλιστικού κέρδους. Εξαρχής της πανδημίας, η «εξίσωση» που κλήθηκε να επιλύσει το ελληνικό κράτος, περιείχε δύο στρατηγικής σημασίας στόχους. Ο ένας στόχος είναι να μην διαταραχτεί (ή να διαταραχτεί στον ελάχιστο δυνατό βαθμό) η ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου και ο δεύτερος στόχος είναι να μην κλονιστεί η εμπιστοσύνη των υπηκόων του στον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό και επέλεξε να ακολουθήσει «ασθμαίνοντας», με σημαντική δηλαδή χρονική καθυστέρηση, τα βασικά υγειονομικά μέτρα που ήδη είχαν πάρει αρκετά κράτη παγκόσμια, προτρέχοντας όμως από την άλλη, να λάβει από νωρίς όλα τα αστυνομικά μέτρα γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου και πολιτειακής του μετάλλαξης. Αντί να λειτουργήσει προς όφελος της ανθρώπινης ζωής, επέλεξε να μειώνει όσο και όπου μπορούσε τις διακοπές στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντί να προστατεύσει την υγεία των υπηκόων του αποφάσισε να προστατέψει την λειτουργία του παρακρατικού μηχανισμού της ΕΚΚΛΗΣΙΑ Α.Ε.
Το κράτος ξεσκαρτάρει για λογαριασμό του κεφαλαίου ποιες ζωές περισσεύουν και τις έχει ήδη καταδικάσει σε θάνατο, με την ταξική θανατοπολιτική που εφαρμόζει. Το καθεστώς εξαίρεσης βαθαίνει και καταπίνει σταδιακά επιμέρους κοινωνικές ομάδες, δηλαδή όσα άτομα δεν παράγουν κέρδος αλλά και δεν αποτελούν κομμάτι των πειθήνιων υπηκόων του κράτους. Όσο το κράτος προσπαθεί να δείξει ότι τηρεί τα προσχήματα στην προσπάθεια ελέγχου της εξάπλωσης του ιού, η πραγματικότητα δεν άργησε να αποδείξει την ουσιαστική πολιτική που σχεδιάστηκε και ακολουθείται, συνοδευόμενη από ισχυρή επικοινωνιακή προπαγάνδα «εθνικής αναγκαιότητας». Διαβάστε περισσότερα
“Το κρατικό χρήμα (δηλαδή οι δικοί μας φόροι) ρέει άφθονο κυρίως σε μεγάλα αλλά και σε μικρά αφεντικά, ενώ αντίθετα πέφτει με το σταγονόμετρο όσο κατεβαίνουμε τη σκάλα του κοινωνικού πλούτου. Αντίθετα από τον ιογενή μαζικό θάνατο, που δεν έχει ακόμα κάνει ισχυρή την παρουσία του στο νοτιότερο άκρο της βαλκανικής, ο ταξικός θάνατος έχει ήδη απλώσει τα μαύρα του φτερά πάνω από τα κεφάλια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της τάξης μας. Η δημόσια δήλωση του πρωθυπουργού του ελληνικού κράτους «θα μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης, όπως το έχουμε κάνει μέχρι τώρα», την μοναδική μετάφραση που έχει είναι ότι το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει την ταξική θανατοπολιτική του, με ακόμα πιο κυνικό τρόπο. Σχεδιάζει να χρεώσει την διακοπή της κερδοφορίας του κεφαλαίου στη βάση της κοινωνικής/ταξικής πυραμίδας. Κι αν η βάση διαφωνήσει, τα κρατικά τάγματα εφόδου (αστυνομία, μισθοφορικός στρατός) του σύγχρονου φασισμού, είναι πανέτοιμα για να επιβάλουν αυτόν τον κρατικό σχεδιασμό.” 
Μετράμε συνεχόμενους και ασταμάτητους ταξικούς θανάτους, είτε εν ώρα εργασίας είτε από φτώχεια και εξαθλίωση. Η γκρίζα καθημερινότητά μας είναι γεμάτη με νεκρούς ντελιβεράδες στην άσφαλτο, με απολυμένες καθαρίστριες, με σερβιτόρες που δουλεύουν μαύρα με μισθούς ανασφάλειας, με μετανάστες «αόρατους» και αναλώσιμους κι άλλα πολλά που μας υπενθυμίζουν πως επιβιώνουμε οριακά μέσα στην δυστοπία της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μέσα σε αυτή την μέγγενη που ζούμε, έρχονται και οι εκλογές. Κι ενώ οι νεκροί της τάξης μας πληθαίνουν, οι πολιτικοί εκφραστές της κυριαρχίας (αριστεροί και δεξιοί) απευθύνονται προεκλογικά στα κοινωνικά μεσοστρώματα ζητώντας τους ψήφο εμπιστοσύνης και πολιτικής νομιμοποίησης του καθεστώτος, στο όνομα της μελλοντικής ανάπτυξης των κερδών και των εισοδημάτων τους. Πλειοδοτούν σε υποσχέσεις και αφηγήσεις οικονομικών πλάνων, για να συνεχίσουν να μας καταπιέζουν, να μας εκμεταλλεύονται, για να συνεχίζουν να κερδίζουν πάνω στις πλάτες μας και να διαλύουν τις ζωές μας. 
Την Παρασκευή 8 Μάρτη στο Βόλο, ο 33χρονος ντελιβεράς Γιώργος Βαμβάκος, πέφτει βαριά τραυματισμένος στην άσφαλτο, στην διαδρομή για την γρήγορη παράδοση μιας παραγγελίας. Πάλεψε με τον θάνατο νοσηλευόμενος στην ΜΕΘ του νοσοκομείου Βόλου, αλλα δυστυχώς δεν κατάφερε να τον νικήσει… Δεν ήταν η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία εργατική δολοφονία της χρονιάς. Οι θάνατοι από εργατικά «ατυχήματα» γίνονται όλο και πιο συχνοί. Η περιβόητη «εθνική ανάπτυξη» που νυχθημερόν προπαγανδίζουν από τα μμε οι εκπρόσωποι κράτους και κεφαλαίου, απαιτεί θυσίες, απαιτεί ακόμα και τις ίδιες τις ζωές μας. Απαιτεί να δουλεύουμε το πολύ για 3 και 4 ευρώ την ώρα, συνήθως ανασφάλιστοι/ες, η με μερική ασφάλιση (4ωρα), να περιμένουμε να πληρωθούμε όποτε το αποφασίσει η εργοδοσία, να τρέχουμε σαν κολα-σμένοι/ες κάνοντας απλήρωτες υπερωρίες, για να μαζέψουμε όσο πιο πολύ κέρδος γίνεται για τα αφεντικά μας. Μέσα σε συνθήκες αυξημένης ανεργίας και ηγεμονίας της μαύρης-αδήλωτης εργασίας, η εργατική μας δύναμη συνεχώς υποτιμάται. Οι μισθοί και τα μεροκάματα πέφτουν, τα αφεντικά γίνονται όλο και πιο αδίστακτα στο κυνήγι του κέρδους. 
Μέσα σε διάστημα λίγων μόνο μηνών, αναδεινύονται με συνεχή και ασταμάτητο ρυθμό πανελλαδικά στην δημόσια σφαίρα, γυναικοκτονίες, βιασμοί και κακοποιήσεις. Η ψυχική δύναμη που άντλησαν τα υποκείμενα που επιβίωσαν της πατριαρχικής βίας, η ηθική στήριξη που έλαβαν μέσα από οικογενειακές, φιλικές και συντροφικές διαδικασίες ενθάρρυνσης, βοήθησε σημαντικά στο να σπάσουν την σιωπή που κοινωνικά επιβάλει στα αμέτρητα θύματά του ο φασιστικός ζόφος της πατριαρχίας. Η κάθε μία επιζήσασα παίρνει δύναμη από την προηγούμενη που ξεπέρασε την αυτοενοχοποίηση και την αυτοαπαξίωση, εκθέτοντας το βίωμά της. Ακολουθώντας τον δρόμο της ρήξης με την δυστοπία της πατριαρχικής κανονικότητας, αρκετές γυναίκες κατάφεραν να βρούν την δύναμη για να σπάσουν την σιωπή τους, συγκρουόμενες με τους θεσμικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς που συγκαλύπτουν τους θύτες και που ταυτόχρονα συκοφαντούν και στιγματίζουν τα θύματα των σεξιστικών εγκλημάτων. Πρόκειται για μια συνθήκη κυριαρχικής επιβολής, που αποτελεί τον κανόνα θεσμικής και κοινωνικής διαχείρισης των περιστατικών πατριαρχικής βίας από ολόκληρες κοινότητες, ακόμα και από αυτοαποκαλούμενες ως «ριζοσπαστικές». Οι επιζήσασες άντλησαν την δύναμη που χρειάζονταν, για να καταγγείλουν τα πατριαρχικά σιχάματα που επέβαλλαν ωμή σεξιστική βία πάνω στα κορμιά τους. 
“Στο σύνολό της η «εθνική» αφήγηση αναφέρεται σε μια τυποποιημένη γλώσσα, μια κυρίαρχη θρησκεία, μια ενιαία αφήγηση της ιστορίας, ένα λαό. Ο εθνικισμός – πατριωτισμός είναι αναπόσπαστο δομικό στοιχείο της πολιτικής μετάβασης της κυριαρχίας στη μορφή των σύγχρονων αστικών κρατών. Είναι το βασικό ιδεολογικό εργαλείο αναπαραγωγής του κρατικού μηχανισμού για την επιδιωκόμενη διαταξική – «εθνική» ενότητα του κοινωνικού σώματος εντός συνόρων. Η υποταγή και ο φόβος, η ιεραρχία και η πίστη στην φαντασιακή κοινότητα του «έθνους», καλλιεργούνται από νωρίς, αρχικά μέσα στην οικογένεια και στη συνέχεια με μεθοδικότητα από κρατικούς υπαλλήλους στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στο στρατό. 
Ιδιαίτερο και βαρύνοντα ρόλο στην ενστάλαξη του εθνικιστικού – πατριωτικού δηλητηρίου στις συνειδήσεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, έπαιζε και παίζει, τόσο ο εκκλησιαστικός μηχανισμός της θρησκείας που προπαγανδίζει τα πατριαρχικά του δόγματα, όσο και τα ελεγχόμενα από το κεφάλαιο Μ.Μ.Ε. Ο καλλιεργούμενος εθνικισμός ωθεί τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα μακριά από την ταξική αλληλεγγύη, διαμορφώνοντας συνθήκες πολυδιάσπασης και εχθρότητας στο εσωτερικό τους, με ψευδείς «εθνικούς», γλωσσικούς, θρησκευτικούς και «φυλετικούς» διαχωρισμούς.“ 
Αφίσα της συλλογικότητας που κολλήθηκε στους εμπορικούς δρόμους και έξω απο πολυκαταστήματα του κέντρου του Βόλου (21/11/2018), για την επικείμενη “Black Friday” της 23ης Νοέμβρη :
Η ψηφιακή βιβλιοθήκη αποτέλεσε ένα από τα πρώτα εγχειρήματα της Αναρχικής Συλλογικότητας mⒶnifesto, με στόχευση την ανάδειξη και προπαγάνδιση της διαχρονικότητας των ελευθεριακών αξιών και της ιστορικής συνέχειας του παγκόσμιου αναρχικού κινήματος. Ξεκίνησε ως ξεχωριστή σελίδα στο blog της συλλογικότητας, οπου παρατίθονταν βιβλία, μπροσούρες και κείμενα που με βάση τις συλλογικές διαδικασίες, κρίθηκαν ως βασικό θεωρητικό υπόβαθρο που αντιστοιχούσε και αντιστοιχεί στο αξιακό και πολιτικό πλαίσιο αναφοράς της συλλογικότητας. 
Ελάχιστες μέρες πριν, γνωστοποιήθηκε απο τα τοπικά ΜΜΕ η διοργάνωση σήμερα το απόγευμα (6/6), εθνικιστικού-πατριωτικού συλλαλητηρίου στην παραλία της πόλης του Βόλου, με πρόσχημα την περιβόητη ονοματολογία και την εξελισσόμενη διακρατική διαπραγμάτευση ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και το κράτος της μακεδονίας. Μια διακρατική διαπραγμάτευση που τελεί υπο την επίβλεψη και καθοδήγηση ΕΕ και ΝΑΤΟ. Ως διοργανωτές του συλλαλητηρίου, εμφανίζονται με ανακοινώσεις στα τοπικά ΜΜΕ, ένας τοπικός σύλλογος “μακεδονομάχων” απογόνων του Βουκεφάλα («ο μέγας αλέξανδρος»), ο πολιτευτής του ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ. Γ.Γρηγορίου, ο τοπικός 
εκλησιαστικός μηχανισμός υπο την ηγεσία του εθνικόφρονα Ιγνάτιου, η τοπική Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών και η εργοδοτική οργάνωση των μικρομεσαίων αφεντικών της περιοχής (Ομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών & Εμπόρων Ν. Μαγνησίας). Δηλαδή το μεγάλο τμήμα του βασικού “εθνικού” κορμού της πόλης, που επιβάλει μέσα απο την καθημερινή του ύπαρξη και λειτουργία, την ταξική εκμετάλλευση-καταπίεση, τον εθνικισμό-πατριωτισμό, τον ρατσισμό και την πατριαρχία. Σε τοπικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων των νεοναζί, αυτός ο εθνοπατριωτικός συρφετός, αντιπροσωπεύει τον πυρήνα πολιτικής έκφρασης του σύγχρονου φασισμού. 
Σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου, αναρτήθηκαν προπαγανδιστικά πανό της υπόθεσης, στην είσοδο της πόλης και σε πανεπιστημιακά κτίρια (αρχιτεκτονική και κεντρικό κτίριο “Θόλος”).
αθωωτικής απόφασης του εφετείου και η φυλάκιση του συντρόφου. Μεθοδεύεται δηλαδή η φυσική, ηθική και πολιτική του εξόντωση επειδή είναι αναρχικός.
Στις 20 Μάρτη, ξεκίνησαν με ενυπόγραφα στένσιλ, παρεμβάσεις της συλλογικότητας στους δημόσιους χώρους της πόλης, με στόχο την αποδόμηση του εθνικισμού-πατριωτισμού.
Το 
Ανάρτηση σχετικών πανό σε κτίρια του Παν/μίου Θεσσαλίας στο Βόλο και δημιουργία προπαγανδιστικού video, αναφορικά με την μπροσούρα της συλλογικότητας “
Ο πολιτικός κρατούμενος Τάσος Θεοφίλου αντιμετωπίζει για μια ακόμη φορά, την μεθόδευση εξόντωσής του από τους δικαστικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς του κράτους. Αντιμετωπίζει για δεύτερη φορά μια κακοστημένη σκευωρία που στόχο έχει να τον εξοντώσει ηθικά και πολιτικά, στερώντας του την ελευθερία. Στο εφετείο της υπόθεσης δίωξής του, ο σύντροφος αντιμετωπίζει το ίδιο κατασκευασμένο κατηγορητήριο, το ίδιο κατηγορητήριο που κατέρρευσε στη πρωτόδικη ακροαματική διαδικασία. Ένα κατηγορητήριο θεμελιωμένο πάνω στην ρευστή άμμο των προκατασκευασμένων σεναρίων στοχοποίησής του από την γνωστή βιομηχανία παραγωγής πολιτικών διώξεων, την «αντι»-τρομοκρατική «υπηρεσία» του κράτους. Η πολιτική τοποθέτηση του συντρόφου δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας : “Δεν έχω διαπράξει τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούμαι. Διέπραξα όμως το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Είμαι αναρχικός. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αποκλεισμένους και τους αδικημένους, με τους κυνηγημένους και με τους κολασμένους, με τους φτωχούς, με τους αδύνατους και τους καταπιεσμένους.” 
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας.» Bertold Brecht
Μέσα σε διάστημα λιγότερο από 7 μέρες η πόλη του Βόλου ξερνάει 3 δημοσιοποιημένα περιστατικά έμφυλης βίας. Τρεις ξυλοδαρμοί γυναικών από ελληναράδες μάτσο σεξιστές. Στο τελευταίο περιστατικό ο θύτης αφού έβρισε τη γυναίκα στη συνέχεια της επιτέθηκε, την έριξε στο έδαφος κι άρχισε να την χτυπάει. Ευτυχώς περαστικοί παρενέβησαν με αποτέλεσμα ο θύτης να απομακρυνθεί. Το περιστατικό έγινε στο λιμάνι του Βόλου και πρωί. Η γυναίκα που χτυπήθηκε και ένας άντρας που παρενέβη κατήγγειλαν το περιστατικό. Στο δεύτερο περιστατικό ο θύτης ήταν σε σχέση με τη γυναίκα και σε μεταξύ τους διαφωνία αργά τη νύχτα την άρπαξε από τα μαλλιά και της κοπάνησε επανειλημμένα το κεφάλι σε πόρτα εκκλησίας, σε κοντινό στο Βόλο χωριό. Η γειτονιά παρότι άκουσε τα πάντα δεν έκανε το παραμικρό, αντίθετα έδωσε τη συνένοχη σιωπή της στο θύτη ώστε να ολοκληρώσει ανενόχλητος το έργο του. Μετά από καταγγελία της γυναίκας ο θύτης αναζητείται από μπάτσους της περιοχής. Το πρώτο περιστατικό έγινε από άντρα διδάσκοντα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο Τμήμα της Χωροταξίας και η γυναίκα που βρέθηκε ημιλιπόθυμη να ζητάει βοήθεια είναι φοιτήτρια του τμήματος. Η γυναίκα έκανε μήνυση καταγγέλλοντας τον θύτη για την μισογύνικη επίθεση, ενώ «αντι»μήνυση έκανε αμέσως κι ο ίδιος εναντίον της (για ψευδή καταμήνυση) ζητώντας παράλληλα το προβλεπόμενο 48ωρο μέχρι την εκδίκαση του αυτόφωρου. Στο μεσοδιάστημα γνωστοποιείται από το ΠΘ ότι θύτης και θύμα ήρθαν σε κάποια συμφωνία και έτσι αποσύρθηκαν ταυτόχρονα οι δύο μηνήσεις. 
Παρέμβαση με ανάρτηση πανό και σχετικό κείμενο, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα : α) της τρομοκρατικής υστερίας που αναπτύχθηκε και πάλι απο κράτος και ΜΜΕ με τις πρόσφατες συλλήψεις μελών της οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας”, β) της απαγωγής και ομηρίας του 6χρονου Βίκτωρα-Λάμπρου, γιού των πολιτικών κρατουμένων Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη, γ) της άρνησης απόδοσης