31 Αυγούστου λήγει η πρώτη δίμηνη πρακτική του τμήματος Ιχθυολογίας της Γεωπονικής σχολής του Π.Θ. Η σύμβαση της πρακτικής που υπογράφτηκε με εργοδότες τον πρύτανη και το πρόεδρο του τμήματος, ανέφερε ρητά ότι η πληρωμή έπρεπε να γίνει μετά το τέλος του διμήνου και αφορούσε το ποσό των 540 ευρώ. Μετά από πολλούς μήνες αναμονής για τη πληρωμή μας, μας ανακοινώθηκε το Δεκέμβρη πως η αποπληρωμή θα γινόταν μετά τα Χριστούγεννα και στη συνέχεια μας ενημέρωσαν, ύστερα από μεμονωμένες προσπάθειες επικοινωνίας φοιτητ(ρι)ών με το γραφείο πρακτικής, πως θα πληρωθούμε συνολικά μετά το τέλος και του δεύτερου διμήνου, δηλαδή μετά το πέρας του επόμενου καλοκαιριού. Αυτό αποφασίστηκε αυθαίρετα από πλευράς του υπουργείου τον Οκτώβριο (ενώ όλα τα προηγούμενα έτη πληρώνονταν μετά από κάθε δίμηνη πρακτική), όπως επίσης έγινε και παρακράτηση του 64% των χρημάτων σε ότι αφορά την πληρωμή του δεύτερου διμήνου της πρακτικής. 
Στις 17/12/2017, η ΕΧ, 49 ετών, η ΒΧ, 70 ετών και η ΜΖ 3 ετών, πέφτουν νεκρές μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Τρεις γενιές γυναικών νεκρές από το χέρι ενός άντρα: του πατέρα, του σύζυγου, του γαμπρού, του αστυνομικού. Τα ΜΜΕ μιλάνε πάλι για «μεμονωμένο περιστατικό» και «οικογενειακή τραγωδία» . Χαρακτηρίζουν το δράστη «τέρας» και «ψυχικά διαταραγμένο» . Η πραγματικότητα όμως, είναι άλλη: 
Μετά από 36 ημέρες απεργίας πείνας των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη, ο αναρχικός αγωνιστής Ν. Μαζιώτης κατέκτησε την έξοδό του από το βασανιστήριο της απομόνωσης όπου κρατούνταν, ώστε να συνεχίσει να εκτίει την ποινή που του επέβαλε η αστική δικαιοσύνη στην πτέρυγα Ε των φυλακών Κορυδαλλού. Λίγο μετά τη μεταφορά του στην πτέρυγα από το νοσοκομείο των φυλακών και πριν προλάβει να σταθεί στα πόδια του, δέχτηκε επίθεση από ομάδα ποινικών συγκρατούμενών του μέσα στο κελί του. Επέστρεψε χτυπημένος και μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.
Είναι πραγματικά φαιδρό το να θεωρήσει οποιοσδήποτε ότι μια μαφιόζικη επίθεση θα μπορούσε να τρομάξει ή να “συνετίσει” συντρόφους, ανθρώπους που έχουν επιλέξει συνειδητά την αντιπαράθεση με έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό και το έχουν κάνει με συνέπεια και συνέχεια. Το αποτέλεσμά της όμως είναι η ενίσχυση της κρατικής καταστολής απέναντί του, η δυσχέρανση των συνθηκών εγκλεισμού του και το σιγοντάρισμα της κρατικής επιχειρηματολογίας για την επιστροφή του στην απομόνωση.
Με περίσσια περηφάνια η αλυσίδα πολυκαταστημάτων public, μέσα από μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια, ενημερώνει το καταναλωτικό κοινό ότι στις 24/11, μετά την περσινή πετυχημένη για την εταιρεία διοργάνωση, φέρνει για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα τη “black Friday”, μια ημέρα προσφορών στα πρότυπα του εξ Αμερικής προερχόμενου θεσμού. Η πρωτοβουλία αυτή (ή μάλλον το ρεσιτάλ ασυδοσίας) του public φαίνεται ότι έχει βρει αρκετούς μιμητές, καθώς ολοένα και περισσότερες εταιρείες προχωρούν στην οργάνωση «Μαύρης Παρασκευής».
Μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων παρατηρούμε από τη μια να ανακοινώνεται σαν βόμβα η παύση διανομής ΔΩΡΕΑΝ συγγραμμάτων από τον Εύδοξο λόγω του χρέους προς την υπηρεσία από το Υπουργείο Παιδείας, από την άλλη το Υπουργείο κάνει λόγο για μικροπολιτικές μεθοδεύσεις. Στο τέλος συναντιούνται, τα βρίσκουν, ο Υπ. Παιδείας βεβαιώνει για ΔΩΡΕΑΝ διανομή συγγραμμάτων, ενώ ο Εύδοξος δηλώνει πως υπάρχει μεν ικανοποίηση των εκδοτών για την ρύθμιση αποπληρωμής του χρέους αλλά δεν θα γίνει ακόμη άρση της παύσης διανομής δωρεάν συγγραμμάτων.
Το ελληνικό κράτος γιορτάζει 7 χρόνια κρίσης με ολοένα και περισσότερες καινοτομίες κοινωνικής εκπειθάρχησης και καταστολής. Έχει κάθε λόγο να το κάνει και ας κόπτεται μόνο για το αντίθετο. Η έκτακτη ανάγκη στην οποία έχει περιέλθει από το 2010 έδωσε μια χρυσή ευκαιρία να φέρει στο προσκήνιο παλιά και νέα εξουσιαστικά εργαλεία με σαρωτικούς όρους, ποιοτικά και χρονικά. Να εφαρμόσει νομοθεσίες, να ασκήσει πολιτικές, να πειραματιστεί στην καταστολή, να θεσμίσει νέες κανονικότητες, με σκοπό να μετασχηματίσει τις κοινωνικές σχέσεις, με όρους μεγαλύτερης υποτέλειας για τους «από κάτω», καθορίζοντας ταυτόχρονα τα νέα κοινωνικά συμβόλαια. 
Εκ μέρους της 
Για να είμαστε αιχμηροί και έτοιμοι για την κοινωνική επανάσταση που οραματιζόμαστε σαν αναρχικοί, πρέπει να αναλύουμε την εποχή μας και να μην προσκολλόμαστε δογματικά στο παρελθόν, όσο πλούσιο και αν είναι αυτό. Από την άλλη όμως, είμαστε υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να είμαστε σοβαρή απειλή, να μελετάμε, να αξιοποιούμε και να χρησιμοποιούμε τα συμπεράσματα από τη δράση του κινήματος όποια εποχή και αν συνέβη αυτή. Και επιπλέον οφείλουμε να εμπλουτίζουμε τα συμπεράσματά μας με επίκαιρα βιώματα και να τα γειώνουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο βασικός τρόπος ύπαρξης και συνέχισης του κράτους είναι η διατήρηση και η συνέχιση του παρακράτους του. 
” Την Δευτέρα 26 Ιουνίου στις 6 μ.μ. πίνουμε καφέ στα Πλατάνια της Αρχιτεκτονικής και συζητάμε προβληματισμούς, ιδέες και προτάσεις πάνω σε ζητήματα σεξισμού στο πανεπιστήμιο και στις ζωές μας.”
Από τον Οκτώβρη του 2016, οι στρατολογικές υπηρεσίες του ελληνικού κράτους έχουν επιδοθεί σε μαζικές αποστολές «ενημερωτικών σημειωμάτων» προς τους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού.
Από τα πρώτα χρόνια της οικογενειακής εκπαίδευσης και πειθάρχησης τα παιδιά εμπεδώνουν τους έμφυλους ρόλους και διακρίσεις. Περνώντας στην φάση της δημόσιας ή ιδιωτικής εκπαίδευσης τα παιδιά συνεχίζουν να αφομοιώνουν σταδιακά και μεθοδευμένα τα ίδια σεξιστικά πρότυπα μέσα από την επιμελώς καλλιεργημένη αναπαραγωγή της πατριαρχικής αφήγησης που διαπνέει κάθε κοινωνική δομή. Από το σχολείο ήδη εμφανίζεται η αυθεντία του καθηγητή αλλά στο πανεπιστήμιο γίνεται ακόμη πιο έντονο. Από τα πρώτα μαθήματα είναι φανερό πως ο καθηγητής έχει παραπάνω προνόμια από όσα φανταζόσουν και σε κάθε επίπεδο. Και αυτοί που εκμεταλλεύονται την εξουσία τους ως προνόμιο αποτελούν πλειοψηφία. Καλλιεργείται ασυνείδητα και μεθοδευμένα η ανοχή στην στάση και συμπεριφορά του καθηγητή σε ένα σκεπτικό που υποδεικνύει ως συμβουλή “μην του πας κόντρα γιατί θα χρωστάς το μάθημα για πάντα και δεν θα πάρεις ποτέ πτυχίο”. Έτσι τα σεξιστικά σχόλια και αστεία εντός του μαθήματος που αναπαράγουν τόσο τις έμφυλες διακρίσεις όσο και την κουλτούρα του βιασμού, την ομοφοβία, την τρανσφοβία, τον μισογυνισμό, όπως και πολλές ακόμη μορφές ρατσισμού, μένουν αναπάντητα ενώ παράλληλα κερδίζουν σε προπαγάνδα εναντίον μας. Σε περιστατικά καταγγελίας περιστατικών σεξιστικών επιθέσεων από μάτσο καθηγητές, πρώτα στοχοποιείται το άτομο που καταγγέλει το βίωμα του, ενώ ο καθηγητής λόγω θέσης μένει σε ένα ανομολόγητο απυρόβλητο σε επίπεδο πανεπιστημίου τόσο από ακαδημαϊκούς όσο και από φοιτητ.ρι.ες. 
1η Μαΐου. Σαν σήμερα, το 1886 στην Αμερική ξέσπασε μια τεράστια θύελλα απεργιών με αίτημα το οκτάωρο, που κάλυψε ολόκληρη την ήπειρο παραλύοντας τα πάντα, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου, την καταδίκη οκτώ αναρχικών και την εκτέλεση τεσσάρων από αυτούς ως υποκινητών των ταραχών. Από τότε, η ημερομηνία αυτή θα αποτελέσει ορόσημο για όλη την εργατική τάξη. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, η εσκεμμένη διαστρέβλωση και απόκρυψη των γεγονότων από αστούς ιστορικούς και λοιπούς εξουσιαστές «εργατοσωτήρες», επιχείρησε να φιμώσει το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Σικάγου αφαιρώντας τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά. Με τα λόγια των αναρχικών πρωτεργατών των πολύμηνων απεργιακών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν με την γενική απεργία της πρώτης Μαΐου, η μέρα αυτή αποκαλούνταν «Μέρα της Χειραφέτησης». Είναι αλήθεια ότι οι αναρχικοί υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και πρωτοστάτησαν στον αγώνα για το οκτάωρο. 
Όμως, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επτά από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού από την αστική τάξη της εποχής και την δικαιοσύνη της, είναι γιατί κήρυτταν στις ομιλίες τους προς τους εργάτες, την ανάγκη ένωσής τους, την οργάνωση και την άμεση δράση για την κοινωνική επανάσταση με κάθε μέσο. Για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της μισθωτής σκλαβιάς και του κράτους και την αντικατάστασή τους από μια συνεργατική ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κομμούνων. 
Στις 13 Μαρτίου έφτασε και εμένα η σειρά μου να καλεστώ να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό. Ένα θεσμό του ελληνικού κράτους που προάγει χαρακτηριστικά και αξίες που διαχέονται σε όλη μας την καθημερινότητα και σίγουρα δεν βρίσκω τον εαυτό μου να ταυτίζεται με αυτές. Έναν θεσμό,ο οποίος υπηρετεί ρόλους και συμφέροντα που έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τη συνείδηση, τις ανάγκες και τα συμφέροντά μου..
Στα τέλη του 18ου αιώνα παρατηρείται στη Δυτική Ευρώπη ένας μετασχηματισμός στον τρόπο αντιμετώπισης του εγκλήματος από την αστική ποινική δικαιοσύνη. Σύμφωνα με το νέο δόγμα, τα αδικήματα που διαπράττονται εφεξής δεν στρέφονται ενάντια στο πρόσωπο του μονάρχη που ταυτιζόταν τόσο με τον ίδιο το νόμο, όσο και με την υπεράσπισή του, αλλά εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία πλέον καλείται να προστατευθεί από τις αναταράξεις που προκαλούνται στη συνοχή της αντιμετωπίζοντας τον εχθρό στο εσωτερικό της. Την περίοδο της νεωτερικότητας και ως απόρροια της διάδοσης των φιλελεύθερων ιδεών, η έννοια της ατομικής ελευθερίας ανάγεται στο ύψιστο αγαθό προς υπεράσπιση και αντίστοιχα η αποστέρησή της αποκτά τον χαρακτήρα της τιμωρίας. Καθιερώνεται λοιπόν σταδιακά η ποινή του εγκλεισμού, της φυλάκισης ως πειθαρχικού μηχανισμού διαχείρισης, επιτήρησης και ελέγχου της ζωής. 
Το 1857 κάποιες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη διαμαρτύρονται με αίτημα καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πενήντα χρόνια μετά, το 1908, το σωματείο εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία (International Ladies’ Garment Workers’ Union) κάνει μια μεγάλη απεργία για ίσα μεροκάματα. Αυτή υποτίθεται είναι η αφορμή για την καθιέρωση της παγκόσμια ημέρας της γυναίκας. Για να μπορεί η κοινωνία να θυμάται (;) εν έτει 2015 και να γιορτάζει με ευχολόγια και λουλούδια τους αγώνες που έδωσαν στο παρελθόν οι γυναίκες για ίσα δικαιώματα. Παγκόσμια ημέρα του άντρα δεν γνωρίζουμε να υπάρχει, αυτοί έχουν την τιμητική τους κάθε μέρα εξάλλου. Και επειδή μας βγάζουν από τα ρούχα μας διάφορα που ακούμε αυτή τη μέρα, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τη γελοιότητα και την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας –έχουμε κι εμείς μνήμη άλλωστε, και όχι χρυσόψαρου. 
Από τον Οκτώβριο του 2015 μέχρι τον Μάιο του 2016 εξελίσσεται η διαδικασία του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, μετά από την πρωτοβουλία του, τότε Υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη. Ο Εθνικός Διάλογος διεξάγεται από μια πολυμελή Επιτροπή αποτελούμενη από διάφορους εκπαιδευτικούς, προέδρους εκπαιδευτικών οργανισμών και γενικότερα «ειδικούς», οι οποίοι αποφασίζουν για την παιδεία και την ζωή μας, πάντα όμως χωρίς εμάς. Τα τελικά πορίσματα του Εθνικού Διαλόγου προτείνουν μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως μια σειρά από απαιτητικές πολυσέλιδες εργασίες-δοκίμια και αναγκαστική απλήρωτη εργασία, για όποιον θέλει να πάρει το Εθνικό Απολυτήριο Λυκείου, και την θέσπιση του «Πιστοποιητικού Φοίτησης», δηλαδή ενός χαρτιού χωρίς καμία αξία στην αγορά της εργασίας, για όποιον δεν καταφέρει να πάρει το «κανονικό» Απολυτήριο Λυκείου. 
Ούτε 2 μέρες δεν έχουν περάσει από το τραγικό δυστύχημα στην εθνική οδό όπου με υπαιτιότητα του γιου του Βακάκη έχασαν τη ζωή τους τέσσερις άνθρωποι. Ενώ η “μεγάλη οικογένεια του Jumbo”, οι εργαζόμενοι και σύσσωμη η κοινή γνώμη βρίσκονται σε κατάσταση “σοκ”, κανείς δε δείχνει να σοκάρεται από τις αλλεπάλληλες απολύσεις εργαζομένων στα Jumbo. Έτσι λοιπόν σήμερα (28/2/17) απολύθηκαν τουλάχιστον ακόμη 5 εργαζόμενοι, που στην πλειοψηφία τους μετρούσαν πάνω από 10 χρόνια στην εταιρία.