Ανάρτηση σχετικών πανό σε κτίρια του Παν/μίου Θεσσαλίας στο Βόλο και δημιουργία προπαγανδιστικού video, αναφορικά με την μπροσούρα της συλλογικότητας “
22 Ιουνίου 2016 η 22χρονη βρισκόταν με την 17χρονη φίλη της σε παγκάκι όταν 46χρονος τις πλησιάζει και επιτίθεται σεξιστικά εναντίον τους. Παρότι προσπαθούν να τον σταματήσουν λεκτικά εκείνος απτόητος συνεχίζει την επίθεσή του. Η 22χρονη αμύνεται με το μαχαίρι από την τσάντα της και τον καρφώνει στο στήθος. Οι δύο κοπέλες μετά τον θάνατο του βιαστή προφυλακίζονται. Η 22χρονη κατηγορείται για «ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση» και για παραβίαση της νομοθεσίας για οπλοκατοχή και οπλοχρησία και η 17χρονη για συνέργεια σε φόνο. Την Τετάρτη 27 Σεπτέμβρη 2017 δικάζεται η 22χρονη στο Ναύπλιο.
…επικαιροποιώντας την ανάλυσή μας και οργανώνοντας τον πόλεμο ενάντια στις ρίζες του και όχι μόνο ενάντια στους δηλωμένους φασίστες.
Εκ μέρους της 
Για να είμαστε αιχμηροί και έτοιμοι για την κοινωνική επανάσταση που οραματιζόμαστε σαν αναρχικοί, πρέπει να αναλύουμε την εποχή μας και να μην προσκολλόμαστε δογματικά στο παρελθόν, όσο πλούσιο και αν είναι αυτό. Από την άλλη όμως, είμαστε υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να είμαστε σοβαρή απειλή, να μελετάμε, να αξιοποιούμε και να χρησιμοποιούμε τα συμπεράσματα από τη δράση του κινήματος όποια εποχή και αν συνέβη αυτή. Και επιπλέον οφείλουμε να εμπλουτίζουμε τα συμπεράσματά μας με επίκαιρα βιώματα και να τα γειώνουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο βασικός τρόπος ύπαρξης και συνέχισης του κράτους είναι η διατήρηση και η συνέχιση του παρακράτους του. 
” Την Δευτέρα 26 Ιουνίου στις 6 μ.μ. πίνουμε καφέ στα Πλατάνια της Αρχιτεκτονικής και συζητάμε προβληματισμούς, ιδέες και προτάσεις πάνω σε ζητήματα σεξισμού στο πανεπιστήμιο και στις ζωές μας.”
Από τον Οκτώβρη του 2016, οι στρατολογικές υπηρεσίες του ελληνικού κράτους έχουν επιδοθεί σε μαζικές αποστολές «ενημερωτικών σημειωμάτων» προς τους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού.
Ο πολιτικός κρατούμενος Τάσος Θεοφίλου αντιμετωπίζει για μια ακόμη φορά, την μεθόδευση εξόντωσής του από τους δικαστικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς του κράτους. Αντιμετωπίζει για δεύτερη φορά μια κακοστημένη σκευωρία που στόχο έχει να τον εξοντώσει ηθικά και πολιτικά, στερώντας του την ελευθερία. Στο εφετείο της υπόθεσης δίωξής του, ο σύντροφος αντιμετωπίζει το ίδιο κατασκευασμένο κατηγορητήριο, το ίδιο κατηγορητήριο που κατέρρευσε στη πρωτόδικη ακροαματική διαδικασία. Ένα κατηγορητήριο θεμελιωμένο πάνω στην ρευστή άμμο των προκατασκευασμένων σεναρίων στοχοποίησής του από την γνωστή βιομηχανία παραγωγής πολιτικών διώξεων, την «αντι»-τρομοκρατική «υπηρεσία» του κράτους. Η πολιτική τοποθέτηση του συντρόφου δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας : “Δεν έχω διαπράξει τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούμαι. Διέπραξα όμως το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Είμαι αναρχικός. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αποκλεισμένους και τους αδικημένους, με τους κυνηγημένους και με τους κολασμένους, με τους φτωχούς, με τους αδύνατους και τους καταπιεσμένους.” 
Από τα πρώτα χρόνια της οικογενειακής εκπαίδευσης και πειθάρχησης τα παιδιά εμπεδώνουν τους έμφυλους ρόλους και διακρίσεις. Περνώντας στην φάση της δημόσιας ή ιδιωτικής εκπαίδευσης τα παιδιά συνεχίζουν να αφομοιώνουν σταδιακά και μεθοδευμένα τα ίδια σεξιστικά πρότυπα μέσα από την επιμελώς καλλιεργημένη αναπαραγωγή της πατριαρχικής αφήγησης που διαπνέει κάθε κοινωνική δομή. Από το σχολείο ήδη εμφανίζεται η αυθεντία του καθηγητή αλλά στο πανεπιστήμιο γίνεται ακόμη πιο έντονο. Από τα πρώτα μαθήματα είναι φανερό πως ο καθηγητής έχει παραπάνω προνόμια από όσα φανταζόσουν και σε κάθε επίπεδο. Και αυτοί που εκμεταλλεύονται την εξουσία τους ως προνόμιο αποτελούν πλειοψηφία. Καλλιεργείται ασυνείδητα και μεθοδευμένα η ανοχή στην στάση και συμπεριφορά του καθηγητή σε ένα σκεπτικό που υποδεικνύει ως συμβουλή “μην του πας κόντρα γιατί θα χρωστάς το μάθημα για πάντα και δεν θα πάρεις ποτέ πτυχίο”. Έτσι τα σεξιστικά σχόλια και αστεία εντός του μαθήματος που αναπαράγουν τόσο τις έμφυλες διακρίσεις όσο και την κουλτούρα του βιασμού, την ομοφοβία, την τρανσφοβία, τον μισογυνισμό, όπως και πολλές ακόμη μορφές ρατσισμού, μένουν αναπάντητα ενώ παράλληλα κερδίζουν σε προπαγάνδα εναντίον μας. Σε περιστατικά καταγγελίας περιστατικών σεξιστικών επιθέσεων από μάτσο καθηγητές, πρώτα στοχοποιείται το άτομο που καταγγέλει το βίωμα του, ενώ ο καθηγητής λόγω θέσης μένει σε ένα ανομολόγητο απυρόβλητο σε επίπεδο πανεπιστημίου τόσο από ακαδημαϊκούς όσο και από φοιτητ.ρι.ες. 
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας.» Bertold Brecht
Ο 
1η Μαΐου. Σαν σήμερα, το 1886 στην Αμερική ξέσπασε μια τεράστια θύελλα απεργιών με αίτημα το οκτάωρο, που κάλυψε ολόκληρη την ήπειρο παραλύοντας τα πάντα, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου, την καταδίκη οκτώ αναρχικών και την εκτέλεση τεσσάρων από αυτούς ως υποκινητών των ταραχών. Από τότε, η ημερομηνία αυτή θα αποτελέσει ορόσημο για όλη την εργατική τάξη. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, η εσκεμμένη διαστρέβλωση και απόκρυψη των γεγονότων από αστούς ιστορικούς και λοιπούς εξουσιαστές «εργατοσωτήρες», επιχείρησε να φιμώσει το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Σικάγου αφαιρώντας τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά. Με τα λόγια των αναρχικών πρωτεργατών των πολύμηνων απεργιακών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν με την γενική απεργία της πρώτης Μαΐου, η μέρα αυτή αποκαλούνταν «Μέρα της Χειραφέτησης». Είναι αλήθεια ότι οι αναρχικοί υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και πρωτοστάτησαν στον αγώνα για το οκτάωρο. 
Όμως, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επτά από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού από την αστική τάξη της εποχής και την δικαιοσύνη της, είναι γιατί κήρυτταν στις ομιλίες τους προς τους εργάτες, την ανάγκη ένωσής τους, την οργάνωση και την άμεση δράση για την κοινωνική επανάσταση με κάθε μέσο. Για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της μισθωτής σκλαβιάς και του κράτους και την αντικατάστασή τους από μια συνεργατική ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κομμούνων. 
Στις 13 Μαρτίου έφτασε και εμένα η σειρά μου να καλεστώ να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό. Ένα θεσμό του ελληνικού κράτους που προάγει χαρακτηριστικά και αξίες που διαχέονται σε όλη μας την καθημερινότητα και σίγουρα δεν βρίσκω τον εαυτό μου να ταυτίζεται με αυτές. Έναν θεσμό,ο οποίος υπηρετεί ρόλους και συμφέροντα που έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τη συνείδηση, τις ανάγκες και τα συμφέροντά μου..
Στα τέλη του 18ου αιώνα παρατηρείται στη Δυτική Ευρώπη ένας μετασχηματισμός στον τρόπο αντιμετώπισης του εγκλήματος από την αστική ποινική δικαιοσύνη. Σύμφωνα με το νέο δόγμα, τα αδικήματα που διαπράττονται εφεξής δεν στρέφονται ενάντια στο πρόσωπο του μονάρχη που ταυτιζόταν τόσο με τον ίδιο το νόμο, όσο και με την υπεράσπισή του, αλλά εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία πλέον καλείται να προστατευθεί από τις αναταράξεις που προκαλούνται στη συνοχή της αντιμετωπίζοντας τον εχθρό στο εσωτερικό της. Την περίοδο της νεωτερικότητας και ως απόρροια της διάδοσης των φιλελεύθερων ιδεών, η έννοια της ατομικής ελευθερίας ανάγεται στο ύψιστο αγαθό προς υπεράσπιση και αντίστοιχα η αποστέρησή της αποκτά τον χαρακτήρα της τιμωρίας. Καθιερώνεται λοιπόν σταδιακά η ποινή του εγκλεισμού, της φυλάκισης ως πειθαρχικού μηχανισμού διαχείρισης, επιτήρησης και ελέγχου της ζωής. 
Το 1857 κάποιες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη διαμαρτύρονται με αίτημα καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πενήντα χρόνια μετά, το 1908, το σωματείο εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία (International Ladies’ Garment Workers’ Union) κάνει μια μεγάλη απεργία για ίσα μεροκάματα. Αυτή υποτίθεται είναι η αφορμή για την καθιέρωση της παγκόσμια ημέρας της γυναίκας. Για να μπορεί η κοινωνία να θυμάται (;) εν έτει 2015 και να γιορτάζει με ευχολόγια και λουλούδια τους αγώνες που έδωσαν στο παρελθόν οι γυναίκες για ίσα δικαιώματα. Παγκόσμια ημέρα του άντρα δεν γνωρίζουμε να υπάρχει, αυτοί έχουν την τιμητική τους κάθε μέρα εξάλλου. Και επειδή μας βγάζουν από τα ρούχα μας διάφορα που ακούμε αυτή τη μέρα, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τη γελοιότητα και την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας –έχουμε κι εμείς μνήμη άλλωστε, και όχι χρυσόψαρου. 
Από τον Οκτώβριο του 2015 μέχρι τον Μάιο του 2016 εξελίσσεται η διαδικασία του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, μετά από την πρωτοβουλία του, τότε Υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη. Ο Εθνικός Διάλογος διεξάγεται από μια πολυμελή Επιτροπή αποτελούμενη από διάφορους εκπαιδευτικούς, προέδρους εκπαιδευτικών οργανισμών και γενικότερα «ειδικούς», οι οποίοι αποφασίζουν για την παιδεία και την ζωή μας, πάντα όμως χωρίς εμάς. Τα τελικά πορίσματα του Εθνικού Διαλόγου προτείνουν μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως μια σειρά από απαιτητικές πολυσέλιδες εργασίες-δοκίμια και αναγκαστική απλήρωτη εργασία, για όποιον θέλει να πάρει το Εθνικό Απολυτήριο Λυκείου, και την θέσπιση του «Πιστοποιητικού Φοίτησης», δηλαδή ενός χαρτιού χωρίς καμία αξία στην αγορά της εργασίας, για όποιον δεν καταφέρει να πάρει το «κανονικό» Απολυτήριο Λυκείου. 
Ούτε 2 μέρες δεν έχουν περάσει από το τραγικό δυστύχημα στην εθνική οδό όπου με υπαιτιότητα του γιου του Βακάκη έχασαν τη ζωή τους τέσσερις άνθρωποι. Ενώ η “μεγάλη οικογένεια του Jumbo”, οι εργαζόμενοι και σύσσωμη η κοινή γνώμη βρίσκονται σε κατάσταση “σοκ”, κανείς δε δείχνει να σοκάρεται από τις αλλεπάλληλες απολύσεις εργαζομένων στα Jumbo. Έτσι λοιπόν σήμερα (28/2/17) απολύθηκαν τουλάχιστον ακόμη 5 εργαζόμενοι, που στην πλειοψηφία τους μετρούσαν πάνω από 10 χρόνια στην εταιρία.
Είναι γνωστό πως τα Jumbo εδώ και χρόνια επιφυλάσσουν τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες για τους εργαζόμενους που έχουν την “τύχη” να δουλέψουν στα μαγαζιά τους. Εξαντλητική εντατικοποίηση μέχρι το βαθμό της υπερκόπωσης, απειλές, κομμένα ρεπό χωρίς να δηλωθούν, ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας συνθέτουν την καθημερινή εργασιακή εμπειρία στη γαλέρα του Jumbo, που σήμερα καυχιέται πως είναι από τις λίγες εταιρίες με θετικό πρόσημο μέσα στην οικονομική κρίση.
Μέσα σε διάστημα λιγότερο από 7 μέρες η πόλη του Βόλου ξερνάει 3 δημοσιοποιημένα περιστατικά έμφυλης βίας. Τρεις ξυλοδαρμοί γυναικών από ελληναράδες μάτσο σεξιστές. Στο τελευταίο περιστατικό ο θύτης αφού έβρισε τη γυναίκα στη συνέχεια της επιτέθηκε, την έριξε στο έδαφος κι άρχισε να την χτυπάει. Ευτυχώς περαστικοί παρενέβησαν με αποτέλεσμα ο θύτης να απομακρυνθεί. Το περιστατικό έγινε στο λιμάνι του Βόλου και πρωί. Η γυναίκα που χτυπήθηκε και ένας άντρας που παρενέβη κατήγγειλαν το περιστατικό. Στο δεύτερο περιστατικό ο θύτης ήταν σε σχέση με τη γυναίκα και σε μεταξύ τους διαφωνία αργά τη νύχτα την άρπαξε από τα μαλλιά και της κοπάνησε επανειλημμένα το κεφάλι σε πόρτα εκκλησίας, σε κοντινό στο Βόλο χωριό. Η γειτονιά παρότι άκουσε τα πάντα δεν έκανε το παραμικρό, αντίθετα έδωσε τη συνένοχη σιωπή της στο θύτη ώστε να ολοκληρώσει ανενόχλητος το έργο του. Μετά από καταγγελία της γυναίκας ο θύτης αναζητείται από μπάτσους της περιοχής. Το πρώτο περιστατικό έγινε από άντρα διδάσκοντα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο Τμήμα της Χωροταξίας και η γυναίκα που βρέθηκε ημιλιπόθυμη να ζητάει βοήθεια είναι φοιτήτρια του τμήματος. Η γυναίκα έκανε μήνυση καταγγέλλοντας τον θύτη για την μισογύνικη επίθεση, ενώ «αντι»μήνυση έκανε αμέσως κι ο ίδιος εναντίον της (για ψευδή καταμήνυση) ζητώντας παράλληλα το προβλεπόμενο 48ωρο μέχρι την εκδίκαση του αυτόφωρου. Στο μεσοδιάστημα γνωστοποιείται από το ΠΘ ότι θύτης και θύμα ήρθαν σε κάποια συμφωνία και έτσι αποσύρθηκαν ταυτόχρονα οι δύο μηνήσεις.